నీ హృదయం తపన తెలిసీ

            రాత్రి పది గంటలు దాటుతోంది.అసహనంగా అటూ ఇటూ కదిలాను.నిద్ర రావడం లేదు.  హర్ష  మనసు    గాయపడిందేమో.ఆ ఊహే భరించలేనిది గా ఉంది.యస్ నేనే తొందర పడ్డాను. అలా అని ఉండాల్సింది కాదు.

నాకెందుకో కడుపులోంచి బాధ తన్నుకొస్తోంది.ఇష్టమైన మనిషిని బాధ పెడితే ఇంత వేదన ఉంటుందా, ఏమో అది ఇప్పుడే అనుభవం లోకి వస్తోంది.గంట క్రితం జరిగినది కళ్ళ ముందు మెదుల్తోంది.

"మీతో ఒక విషయం చెప్పాలి " కొంచెం సందేహిస్తూనే అన్నాను.

"వావ్ ఎనీ గుడ్ న్యూస్" అల్లరిగా నన్ను చుట్టేస్తుంటే ముందు అర్ధం కాలేదు. తరువాత నేనూ  నవ్వేసి '"అబ్బ అదేం కాదు,చెప్పేది వినండి "
"ఓకే చెప్పు ఏమిటి" బెడ్ మీద వాలాడు తను.

"నేను, నాకు  జాబ్ వచ్చింది" తటపటాయిస్తూ చెప్పాను. హర్ష గంభీరంగా  మారిపోయాడు. 

"నాకు చెప్పకుండానే ఇంటర్వ్యూ చేసావా  "అదోలా అడిగాడు.

"అంటే జాబ్ వస్తే అప్పుడు చెప్పొచ్చు అనీ" అతని ముఖం చూస్తుంటే నాకు మాటలు రావడం లేదు

"నువ్వు జాబ్ చెయ్యడం నాకు ఇష్టం లేదు " ముక్తసరిగా చెప్పేసి బుక్ అందుకున్నాడు.

"అదే ఎందుకని " నేనూ వాదనకి సిద్దం అయిపోయాను.

"ఇష్టం లేదన్నాను కదా,నువ్వు ఎన్నిసార్లు ఈ టాపిక్ తెచ్చినా నా సమాధానం ఇదే" అనేసి అవతలి వైపు తిరిగి పుస్తకం చదువుకుంటుంటే ఒళ్ళు మండిపోయింది.

"మీ మొండితనం మీదే కాని నన్ను అర్ధం చేసుకోరా,ఇంట్లో పగలంతా ఏమి తోచడం లేదు.జాబ్ చేస్తే తప్పేమిటి" నాకు నిజంగానే అర్ధం కావడం లేదు. ఎందుకు అతనికి ఇంత పట్టుదల.

నిజానికి అతను ఈ విషయం ముందే చెప్పాడు. పెళ్ళికి అతను పెట్టిన షరతు అనాలో లేక అతని అభిప్రాయం అనాలో కానీ,అప్పుడు నేను ఈ విషయం అంత సీరియస్ గా తీసుకోలేదు.మంచి సంబంధం,ఈ ఒక్క కారణం తో  వదులుకోవడం  ఇష్టం లేక మా వాళ్ళు నన్ను కన్విన్స్ చెయ్యడం కొంత అయితే, నిజంగా హర్ష నాకు చాలా నచ్చాడు.ఒక వ్యక్తిని పెళ్లిచూపుల్లో చూసి అంత ఇష్టపడడం అన్నది ఇంకెవరైనా చెప్తే నేను నమ్మేదాన్ని కాదేమో. కానీ ఫార్మల్ గా కలవడానికి వచ్చి నన్ను ఎంతగా ఇంప్రెస్  చేసాడు అంటే చేసుకుంటే ఇతన్నే చేసుకోవాలి అనేంతగా.అందుకే నేను జాబ్ విషయమై అప్పుడు ఖచ్చితంగా మాట్లాడలేకపోయాను.అది నా పొరపాటే కావచ్చు.  కానీ మే బీ నిజాయితీగా చెప్పాలంటే ఆ మాత్రం పెళ్ళయ్యాక కన్విన్స్ చెయ్యలేకపోతానా  అన్న అహం కూడా కావచ్చు. అప్పుడు నాకు ఇది చిన్న విషయం గానే తోచింది.

నిజంగా ఈ ఆరునెలల్లో అతని భార్యను అయినందుకు ఎంత మురిసిపోయానో,ఎన్నిసార్లు దేవుడికి థాంక్స్ చెప్పుకున్నానో నాకే తెలియదు.అంత ప్రేమించే వ్యక్తి దొరకడం ఖచ్చితంగా  ఏ జన్మలోనో చేసుకున్న అదృష్టమే . ఎటు తిరిగీ ఈ ఒక్క విషయం లోనే అతను ఒప్పుకోడం లేదు.ముందు చెప్పి ఒప్పించలేక ఈ సారి జాబ్ తెచ్చుకుని మరీ చెప్తే, ఇప్పుడు ఇలా.కానీ ఈసారితో తేలిపోవాలి. అంతే నేనూ వెనక్కి తగ్గదల్చుకోలేదు.

"నాకు సమాధానం కావాలి" మొండిగా కూర్చున్నాను

"శ్వేతా ప్లీజ్ నన్ను విసిగించకు.నేను నీకు పెళ్ళికి ముందే చెప్పాను.నీకు జాబ్ చెయ్యాలని ఉంటే  అప్పుడే చెప్పాల్సింది."

"అదే నేను చేసిన తప్పు "ఉక్రోషంగా అన్నాను. నవ్వాడు హర్ష ఆ నవ్వు చూసి ఇంకా మండింది నాకు.

"ఏమైనా సరే నాకు కారణం కావాలి". 

"నాకు ఇష్టం లేదు అని చెప్పాను కదా ...." అతని మాట పూర్తి కాకముందే నేను విసురుగా లేచాను

"ఇష్టం లేదు, ఇష్టం లేదు అంతే తప్ప కారణం చెప్పరు. పోనీ నేను చెప్పనా. జాబ్ చేస్తే నేను మీకంటే ఎక్కడ ఎదిగిపోతానో అని మీకు భయం.అంతేనా లేక బయటికి వెళ్తే పరాయి మగవాళ్ళతో పరిచయాలు పెరుగుతాయని అనుమానం కూడా ఉందా.సరే ఈ జన్మకి ఇంతే అని సరిపెట్టుకుంటాను " ఇంకేదో అనబోయిన నేను అతని ముఖం చూసి ఆపేసాను.

హర్ష లేచి హాల్లోకి  వెళ్ళిపోతే నేను నీరసంగా కూలబడ్డాను. 

ఛ తొందరపడ్డానేమో,అంత మాట అనకుండా ఉండాల్సింది.నాలో నేనే మధనపడి చివరికి అతనికి సారీ చెప్దామని లేచాను.కానీ మోచేతి వంపులో తల దాచుకుని సోఫాలో పడుకున్న తనని కదిలించే ధైర్యం చెయ్యలేకపోయాను.

ఏ తెల్లవారుజామున నిద్ర పట్టిందో, మెలకువ వచ్చేసరికి చాలా టైం అయ్యింది. ఉలిక్కిపడి లేచాను.అప్పటికే హర్ష రెడీ అయిపోయి షూ వేసుకుంటుంటే  కిచెన్ లోకి పరిగెత్తి కాఫీ కలిపాను.నేను కప్పుతో హాల్లోకి రావడం అతను బయటికి వెళ్ళిపోవడం ఒకేసారి జరిగాయి.ఉసూరుమంటూ కూర్చోబోయి,లేచి  బ్రష్  చేసుకుని వచ్చి కాఫీ కప్పు అందుకుంటూ, ఎందుకో టీపాయ్ వేపు చూసి ఆశ్చర్యం గా దగ్గరికి వెళ్లాను.మడత పెట్టి ఉన్న ఆ పేపర్ అందుకుని ఓపెన్ చేశాను. హర్ష రాశాడు అని తెలుస్తోంది.

"శ్వేతా ,

నువ్వు కోరుకున్నది తప్పేమీ కాదు .కానీ ఈ ఆరు నెలల కాపురం లో నువ్వు నన్ను అర్ధం చేసుకున్నది ఇదే  అనుకుంటే మాత్రం చాలా బాధేస్తోంది.ఓకే. నువ్వు వినాలని అనుకుంటున్న కారణం చెప్తాను.

మా అమ్మ జాబ్ చేసేది. అందుకని నేను చిన్నప్పుడు రెండు మూడేళ్ళు మా అమ్మమ్మ దగ్గర పెరిగాను.ఆవిడ నన్ను బాగానే పెంచింది.అదే సమయంలో ఆరోగ్యం బాగుండక ఒక నెల సెలవు పెట్టి అమ్మ వచ్చింది.ఆ నెల రోజుల్లో అమ్మకి నేను ఎంతగా దగ్గరయ్యానంటే నిద్రపోతే అమ్మ వెళ్ళిపోతుందేమోనని భయపడేవాడిని .అది చూసి అమ్మ నన్నుతనతో తెచ్చేసుకుంది. ఒక ఆరునెలలు క్రెచ్ లో వేసి తరువాత స్కూల్ లో చేర్చింది.ఉదయం ఎనిమిది గంటలకి బయల్దేరితే అమ్మ తిరిగి వచ్చేసరికి రాత్రి ఏడు గంటలు అయ్యేది.నాలుగింటికే స్కూల్ నుండి వచ్చిన నేను మూసిన తలుపుల ఎదురుగా అమ్మ కోసం ఎదురుచూస్తూ కూర్చునే వాణ్ని.

అలసిపోయి వచ్చిన అమ్మని విసిగించాలని అనిపించేది కాదు.ఫలితంగా చిన్న చిన్న కోరికలు అమ్మ నాకు అన్నం తినిపించాలని,కధలు చెప్పాలని ఇలాంటివి కూడా నాకు ఎండమావులయ్యాయి నా పనేదో నేను చేసుకోడం,

చదువుకోవడం,  ఇదే నా ప్రపంచం అయిపోయింది.

ఇన్నేళ్ళ  తరువాత నేను ఆమెని తప్పు పట్టడం లేదు శ్వేతా. అప్పటి పరిస్థితులు అలాంటివి.అందుకే ఆర్ధిక ఇబ్బందులు కారణంగా నా భార్య చేత ఉద్యోగం చేయించ కూడదని ,నా పిల్లలు నాలాగ ఒంటరితనం అనుభవించకూడదని,  వయసు పెరిగే కొద్ది ఒక బలమైన అభిప్రాయం నాలో ఏర్పడిపోయింది.అదే నేనీ స్థాయికి  ఎదిగేలా చేసింది.నా చదువు పూర్తవ్వ గానే  నేను చేసిన మొట్టమొదటి పని అమ్మ తో జాబ్ మానిపించడం.నువ్వు జాబ్ చెయ్యడానికి నేను వ్యతిరేకిని కాను.కేవలం నా జీవితం ఇలా ఉండాలి అని నేను కోరుకుంటున్నాను అంతే.

ఇప్పుడు నువ్వు జాబ్ కి వెళ్ళిపోతే  నేను కోల్పోయే  అనుభూతులు నీకెలా చెప్పను.చిరునవ్వుతో ఎదురొచ్చే నీ రూపం నా అలసటని తీర్చేస్తుందని  చెప్పనా.ఇంటికి రాగానే కాళ్ళకి  చుట్టుకునే పసిపాప అంతులేని తృప్తిని ఇస్తుందని చెప్పనా.ఎవరు ఎంత బాగా పెంచినా కన్నతల్లి కాలేరు శ్వేతా ఇది నిజం.నన్ను మించి ఎదిగి పోతావనో, మరేదో నాకు లేదు.పగలంతా బయట తిరిగే నేను,ఇంట్లో ఉండే నువ్వు ఎవరు ఎవరికి కాపలా. నమ్మకం.కేవలం ఆ నమ్మకమే భార్యా భర్తల్ని నడిపిస్తుంది.

ఇప్పుడు కూడా నిర్ణయం నీదే. అది ఏదైనా నేను అడ్డు చెప్పను.ముందే చెప్పాను కనుక నువ్వు కట్టుబడి ఉండాలి అని శాసించను.ఎందుకంటే నాకు ప్రేమించడం మాత్రమే తెలుసు. ఒంటరితనమూ, ఎదురుచూపులూ నాకు కొత్త కాదు.....నీ హర్ష."

గుండె కరిగి గోదారవుతోంది.క్షణాల్లో ఒక నిర్ణయం.ఎస్ అతను కోరుకున్న జీవితాన్ని అందించడం నా బాధ్యత.నా టాలెంట్ తో,నా హాబీస్ తో నా జీవితాన్ని మలచుకోగలను.ఆ నమ్మకం నాకుంది. 
హర్షని చూడాలి వెంటనే అతని స్వరం వినాలి.మనసు కొట్టుకుంటోంది.కన్నీళ్ళ మధ్య నంబర్ డయల్ చేస్తుంటే వెనుక నుండి శబ్దం వినపడుతోంది సంభ్రమంగా  వెనక్కి తిరిగాను.

హర్ష చిరునవ్వుతో నిలబడి ఉన్నాడు.

"లెటర్ చదివాక  నువ్వు బాధపడతావేమో అనుకుంటే ఆఫీసుకి వెళ్ళబుద్ధి  కాలేదురా. వెనక్కి వచ్చేసాను." అతని మాటలు వినబడటం లేదు. ఈ ప్రేమ కోసం,ఇంత ప్రేమ కోసం నా జన్మంతా అర్పించనూ.

సుడిగాలిలా అతన్ని చుట్టేసాను "సారీ,రియల్లీ సారీ " వెక్కిళ్ళ మధ్య అస్పష్టంగా అంటూ అతని చేతుల్లో ఒదిగి పోయాను.

నీ హృదయం తపన తెలిసీ ,నా హృదయం కనులు తడిసే వేళలో.