Wednesday, December 14, 2011

కాలమా


ఎంతకని ఓర్చుకోను,ఎన్నాళ్లని పోరాడను
ఎడారిదారిలో గమ్యం తెలియని బాటసారిలా
ఎండమావిలా అందని మధురస్వప్నాల వెంట
ఆగని జీవనపయనం

జాలిలేని కాలం వడివడిగా పరిగెడుతూనే ఉంది.
ఇన్నాళ్ళూ,ఇన్నేళ్ళూ ఓపికతో పరుగులు పెడుతున్నా
అలసిపోయిన మనసు ఇక నావల్ల కాదంటోంది
నిన్నందుకోలేని నిస్సహాయతతో నామీద నాకే జాలేస్తోంది
కరిగేకాలం నన్ను చూసి నవ్వుతుంటే కనురెప్పల నీడల్లో
జాలువారే కన్నీరు నిశ్శబ్దపురాత్రిలో నాకు తోడౌతోంది

అయినా ఈ పయనం ఆగదు,అలసినా తప్పదు
సహనాన్ని కూడదీసుకుని,ఆశలపందిళ్ళు వేసుకుని
మళ్ళీ నీతో ప్రయాణం మొదలుపెడతాను
కాలమా, నాకోసం ఓనిమిషం ఆగవూ 







Thursday, November 10, 2011

కార్తీకంలో బ్లాగ్ వనభోజనాలు

కార్తీకం అంటేనే సందడి.పూజలు,ఉపవాసాలు,కార్తీక దీపాలు.మధ్యలో వనభోజనాలు,మనసు ఎక్కడికో  వెళ్ళిపోతుంది.ప్రతి నెలా పౌర్ణమి వస్తూనే ఉన్నాకార్తీక పున్నమి ప్రత్యేకతే వేరు.నిండుచంద్రుని వెన్నెల్లో,వెలిగే దీపాల నడుమ,భక్తి ప్రపత్తులతో,సరదాల పరదాలతో సాగే భోజనాలు నిజంగా అపురూపమే. 

ఇక వనభోజనాలు.

విశాలమైన తోటల్లోఉసిరిచెట్ల కింద భోజనాలు ఒకప్పుడైతే బ్లాగుల ముంగిట ఘుమఘుమల పరిమళాలు ఇప్పుడు.
మరి ఈ వెన్నెల వెలుగుల్లో నా వంటలు కూడా రుచి చూసేయండి.ఉపవాసంతో అలసిపోయే  పెద్దలకు,పిన్నలకు రుచితో పాటు పోషకాలు కూడా ఇచ్చే ఈ తీయతీయని బాదం ఖర్జూర పాయసం చేసుకుందాం.దీన్నేఆల్మండ్ డేట్స్ ఖీర్ అని పిల్చుకున్నా వాకే .

 


 కావలసినవి 


చిక్కని పాలు                       పావు లీటరు 
ఖర్జూరాలు                          పది 
బాదంపప్పు                         పది 
ఇలాచీ పొడి                        అర స్పూను 
మిల్క్ మెయిడ్                   రెండు టేబుల్ స్పూన్స్  


ముందుగా బాదంపప్పును వేడినీళ్ళల్లో నానబెట్టి పొట్టు తీసేయ్యాలి.
ఖర్జూరాలు గింజలు తీసేసి కొంచెం నీటిలో ఉడికించాలి.
ఈ రెంటినీ మెత్తగా గ్రైండ్ చేసుకోవాలి.అవసరమైతే కొంచెం పాలు వాడొచ్చు.
ఇప్పుడు పాలను కొంచెం మరిగించి బాదం ఖర్జూర మిశ్రమం వేసి కొంచెం ఉడికించాలి.
చివరగా మిల్క్ మెయిడ్ వేసి కలపాలి.ఇది లేకపోతే తగినంత పంచదార వేసుకోవచ్చు.
ఇలాచీపొడి వేసి కొద్దిగా చిక్కబడ్డాక స్టవ్ ఆఫ్ చెయ్యాలి.చల్లారాక ఇంకా చిక్కగా అవుతుంది 
సన్నగా తరిగిన బాదం,ఖర్జూరాలతో అలంకరించుకోవాలి. 

అంతేనండి చాలా సులువు కదా.కాసేపు ఫ్రిజ్ లో ఉంచి తింటే రుచి కూడా అంత మధురంగానూ ఉంటుంది. 


ఇక కార్తీకమాసంలో నేతిబీరకాయ పచ్చడి తినాలంటారు.ఇక్కడేమో మరి అవి దొరకవు కదా.
అందుకని బీరకాయతో, టమాటా కలిపి ఈ పచ్చడి చేసుకుందాం.వనభోజనాలకు బ్రహ్మాండంగా ఉంటుంది.




కావలసినవి

బీరకాయ                           ఒకటి పెద్దది
టమాటా                            ఒకటి పెద్దది 
కొత్తిమీర                            అర కట్ట
పచ్చిమిర్చి                         ఆరేడు 
వెల్లుల్లి                             నాలుగు రెబ్బలు 
ఉప్పు,జీలకర్ర,చింతపండు,నూనె 


బీరకాయ చెక్కు తీసి ముక్కలు కోయాలి.
వీటిలో మిర్చి,టమాటా ముక్కలు,కొత్తిమీర వేసి రెండు స్పూన్ల నూనె వేసి నీరుపోయి బాగా దగ్గరయ్యేవరకు మగ్గనివ్వాలి.
మిర్చి,ఉప్పు,వెల్లుల్లి,జీలకర్ర,చింతపండు కలిపి ఒకసారి గ్రైండ్ చేసి,ఉడికిన బీరకాయ ముక్కలు వేసి మరీ మెత్తగా కాకుండా కొంచెం కోర్స్ గా గ్రైండ్ చేసుకోవాలి.
వేడి వేడి అన్నంలో నెయ్యి వేసుకుని తినేయ్యడమే. 

రెండూ రుచి చూసేసి ఎలా ఉన్నాయో చెప్పండి మరి.మళ్ళీ వచ్చే ఏడు మరిన్ని చేసుకుందాం

















Monday, November 7, 2011

హ్యాపీ బర్త్ డే


ఈ రోజు నా పుట్టినరోజు.నాకెంతో ఇష్టమైన ఈబ్లాగ్ పుట్టినరోజు కూడా

జీవితం చాలా చిన్నది,కానీ చాలా విలువైనది.ఎంతో అపురూపమైనది.ఇంత అందమైన జీవితం ఓ తీయనిపాటలా,సెలయేటి గలగలలా సాగిపోతే అంతకు  మించి కావలసింది ఏముంది.ప్రతిక్షణం జీవితాన్నిజీవించాలనే చిన్నిఆశ.

ఇది తీరాలంటే జీవితాన్నిప్రేమించాలి చిన్నచిన్నఆనందాలను,వాటిలోని 
అనుభూతులను ఆస్వాదించగలగాలి.

సమస్యలూ,కష్టాలూ,కన్నీళ్లు ఇవీ జీవితంలో ఓ భాగమే.ఎవరో అన్నట్టూ కష్టంస్ అండ్ సుఖంస్ ఈజ్ ది కాంబినేషన్ అఫ్ లైఫ్,కాకపోతే కొన్ని చిన్న సమస్యలు,కొన్నిపెద్ద సమస్యలు.ఎవరికైనా తప్పవు.ఇవన్నీఎప్పుడూ ఉండేవే.మిగతారోజులన్నీఎలా గడిచినా సంవత్సరంలో ఒక్కరోజు,మనకి మాత్రమే సొంతమైన పుట్టినరోజున మాత్రం అన్నిచికాకులనీ పక్కన పెట్టి హాయిగా ఆనందంగా గడిపితే మనసుకి తృప్తిగా ఉంటుంది.

పోయిన ఏడాది ఇదేరోజున ఈబ్లాగ్ మొదలుపెట్టి కూడలిలో చేర్చికొత్త ప్రపంచంలోకి వచ్చాను.ఆ ఉద్వేగం,ఉద్విగ్నతతోనే ఆరోజు గడిపాను.ఇవ్వాళా మనసులో అదే అనుభూతి చుట్టుముడుతోంది.ఏడాదికాలం చాలా త్వరగా గడిచిపోయినట్టు ఉంది.ఆత్మీయంగా ఆదరించిన అందరికీ నా ధన్యవాదాలు.

నిజానికి నా ప్రపంచం చాలా చిన్నది.ఏం చేయాలో తెలియని ఒంటరితనంలో   కొట్టుకుపోతున్నతరుణంలో ఈబ్లాగ్స్ నాకు ఊరటనిచ్చాయి.నా మనసులో తోచిన భావాలను ఇందులో రాసుకుంటూ వచ్చాను.వంట చేయడం ఇష్టం కావడంతో "అభిరుచి"మొదలుపెట్టాను.నాకంటూ ఒక వ్యాపకం ఏర్పడింది.
కొంతమందికైనా నన్నుపరిచయం చేసింది.ఇందుకు చాలాచాలా సంతోషంగా ఉంది.థాంక్ యూ ఒన్స్ ఎగైన్.







Wednesday, September 21, 2011

మరల తెలుపనా ప్రియా

అద్భుతమైన పాట.ఎన్నిసార్లు విన్నా తనివి తీరదు.ప్రతిసారీ ఓ అందమైన అనుభూతి మనసుని 
తాకి ఊయలలూగిస్తుంది.ఓ కన్నెమనసు నునుసిగ్గుల బరువుతో,దాచుకోలేని భావాలని పాటలో వెల్లడి చేస్తే ఎదలోయలలో పరిమళాలు,కనుపాపల్లో పరిచయాలు,మనసుపడే తడబాటు,కనురెప్పల నీడల్లోని బిడియాలు ఇలా ఎన్ని అనుభూతులు అలవోకగా మనసుని తాకి,మనని పలకరించి గిలిగింతలు పెడతాయో.ఎంతో చెప్పాలనుకున్నా  ఒకోసారి మాటలు దొరకవు.ఏం చెప్పాలో తెలియక మనసు పరితపిస్తుంది అలాంటప్పుడు మౌనమే మాట్లాడుతుంది.

"మాటరాని మౌనమేదో పెదవి మీద ఒదిగిపోయి,తెలియలేక తెలుపలేక మనసు పడే మధురబాధ" .
ఎంత చక్కని సాహిత్యమో.చిత్ర స్వరంలో ప్రాణం పోసుకుని జాలువారుతుంది.









మరల తెలుపనా ప్రియా మరల తెలుపనా 
మరల తెలుపనా ప్రియా మరల తెలుపనా 
ఎదలోయల దాచుకున్న మధురోహల పరిమళాన్ని 
ఎదలోయల దాచుకున్న మధురోహల పరిమళాన్ని 
కనుపాపలు నింపుకున్న చిరునవ్వుల పరిచయాన్ని 
మరల తెలుపనా ప్రియా మరల తెలుపనా 

విరబూసిన వెన్నెలలో తెరతీసిన బిడియాలని 
విరబూసిన వెన్నెలలో తెరతీసిన బిడియాలని
అణువణువూ అల్లుకున్న అంతులేని విరహాలని
అణువణువూ అల్లుకున్న అంతులేని విరహాలని
నిదురపోని కన్నులలో పవళించు ఆశలని
చెప్పలేక చేతకాక మనసు పడే తడబాటుని

మరల తెలుపనా ప్రియా
మరల తెలుపనా


నిన్నలేని భావమేదో కనులు తెరిచి కలయజూసి
నిన్నలేని భావమేదో కనులు తెరిచి కలయజూసి
మాటరాని మౌనమేదో పెదవిమీద ఒదిగిపోయి
మాటరాని మౌనమేదో పెదవిమీద ఒదిగిపోయి
ఒక క్షణమే ఆవేదన ,మరుక్షణమే ఆరాధన
తెలియరాక తెలుపలేక మనసుపడే మధురబాధ

మరల తెలుపనా ప్రియా
మరల తెలుపనా 


ఈ పాట కంపోజ్ చేసినది వందేమాతరం శ్రీనివాస్ అన్నప్పుడు మాత్రం నిజంగా ఆశ్చర్యం వేస్తుంది.ఆయన చేసిన మిగతా పాటలకు భిన్నంగా లలితంగా ఉంటుంది.అలాగే ఇందులో అసలు నచ్చనిది ఈ పాట చిత్రీకరణ.అంత అందంగా ముగ్ధంగా ఉన్న లయ ఒక్కదానిపై ఏ విరబూసిన వెన్నెల్లోనో తీయక,ఆ పార్కుల్లో, మధ్యలో మూడో వ్యక్తిని(బ్రహ్మాజీని) పెట్టి , ఏమిటో అర్ధం కాదు.ఇంకా అందంగా చిత్రీకరిస్తే బావుండేది అనిపిస్తుంది. అందుకే వీడియో చూడబుద్ధి కాదు.




Saturday, September 10, 2011

మా విఘ్నేశ్వరుడు



వినాయకచవితి అంటేనే హడావుడి.దేవుణ్ణి,పత్రిని,పూలు,పళ్ళు అన్నీ తెచ్చుకోడం,పిండివంటలు చేయడం,పూజకు అమర్చుకోడం,ఆ ఒక్కరోజూ మాత్రం ఊపిరాడదు.చిన్నప్పుడు నాన్నగారు శుక్లాంభరధరం అని చదువుతూ పాలవెల్లి కట్టి దేవుణ్ణి పెడుతుంటే చిన్నిచిన్ని కాయలన్నీ దారాలుకట్టి అందించడం ఓ గొప్ప సరదా.

బుజ్జిబుజ్జి సీతాఫలం,జామకాయలు,ద్రాక్షగుత్తి అన్నీ వేలాడుతుంటే ముచ్చట పడిపోయి తప్పనిసరిగా వైరు హోల్డరూ పెట్టించి దానికి ఆకుపచ్చ బల్బ్ పెడితే చిన్న పందిరిలా భలే ఉండేది.

చిన్నప్పుడున్నంత సరదా ఇప్పుడు లేకపోయినా సాధ్యమైనంత వరకు ఓపికగా అలంకరించి పూజ చేసుకుని,అంతా అయ్యాక చూసుకుంటే వెలిగే దీపాల మధ్య వినాయకుడు దీవిస్తూ మెరిసిపోతుంటాడు ఉదయం నుండీ పడ్డ శ్రమంతా మర్చిపోతాము,తెలియని తృప్తి మనసంతా నిండుతుంది.

మా ఫ్లాట్స్ లో కూడా గణపతి విగ్రహం పెట్టి బాగా చేస్తారు,ఈ సారి ఎకోఫ్రెండ్ లీ అని ఎంత ట్రై చేసినా మట్టితో చేసింది దొరకలేదు,అందుకని పైన ఫోటోలోని విగ్రహమే తేవలసివచ్చింది.రోజూ సాయంత్రాలు పూజలు,ప్రసాదాలు,శుక్రవారం లక్ష్మీపూజ ఆఖరిరోజున అందరికీ భోజనాలు,తరువాత నిమజ్జనం అదీ కార్యక్రమం,ఏడాదికోసారి గణపయ్య పుణ్యమా అని సందడి.







Friday, August 26, 2011

ఊహలన్నీ ఊసులై


మది లోపలి ఊహలన్నీ 
మౌనపు అంచున దాగి 
పెదవి దాటనంటున్నాయి

గుండెలోని సవ్వడులన్నీ 
కలలకౌగిట్లో,కనురెప్పల నీడల్లో 
దోబూచులాడుతున్నాయి 

ఎదలోపలి అనుభూతులన్నీ 
నిశిరాతిరి తారకలై,నిశీధిలో వేకువలై 
నిట్టూర్పుల జడివానలో 
తడిసిపోతున్నాయి 

నా ఊహలన్నీ ఊసులై 
మూగబోయిన వీణలై
పల్లవించని పాటలై 
నిదురించేతోటలో నిశ్శబ్దరాగాన్ని 
ఆలపిస్తున్నాయి 



Tuesday, August 9, 2011

చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలు

ఆనాటి ఆ స్నేహమానంద గీతం
ఆ జ్ఞాపకాలన్నీ మధురాతి మధురం.

రాత్రి కిచెన్ లో పని చేసుకుంటుంటే ఫోన్ మోగింది .లిఫ్ట్ చెయ్యగానే లతా బావున్నారామ్మా నేను రాముని అన్నారు.ఒక్కక్షణం లైట్ వెలగలేదు.ఎవరండి అన్నాను సంకోచంగా.నేనమ్మా మీతో కలిసి చదువుకున్నాను తెలుగు మాస్టారు శాస్త్రిగారబ్బాయిని అన్నారు.అప్పుడు గుర్తొచ్చింది ఆ మధ్య రాము వచ్చాడు నెంబర్ తీసుకున్నాడు అని అమ్మ చెప్పిన సంగతి.కుశలప్రశ్నలయ్యాక  ఈమధ్య తను కలిసిన కొందరి విషయాలు చెప్పారు అందరం ఒక్కసారి కలిస్తే బాగుంటుంది అన్నారు.సరే ట్రై చెయ్యండి అంతా దొరకాలి కదా అన్నాను.ఫోన్ అయితే పెట్టేసాను కానీ మనసు మాత్రం రివ్వుమని స్కూల్ రోజుల్లోకి ఎగిరిపోయింది.

ఎంత బావుంటాయో చిన్ననాటి  ఆ రోజులు.జిల్లాపరిషత్ స్కూల్ అయినా మా స్కూల్ కి చాలా పేరుండేది. టీచింగ్ చాలా బావుండేది.నాన్నగారు కూడా అదే స్కూల్ లో వర్క్ చేసేవారు.
వాణి,లక్ష్మి,ప్రసన్న,నాగమణి.శైలజ,సాయి,గోవర్ధన అందరం ఒక బృందం.

వాణి స్వరం కంచుగంటలా వినిపించేది.అయిగిరినందిని,బ్రహ్మమురారి సురార్చిత లింగం ఈ రెండుపాటలు హై పిచ్ లో తను పాడుతుంటే క్లాస్ అంతా మంత్రముగ్ధుల్లా వినేవారు.
లక్ష్మి సాఫ్ట్ గా ఉండేది.మల్లెలు ,జాజులు,డిశంబరాలు,కనకాంబరాలు ఎవైనా సరే తన ముందు పెడితే నిమిషాల్లో వత్తుగా,లావుగా మాల తయారై పోయేది
సాయి వాళ్ళ అమ్మమ్మ గారి ఇంట్లో ఉండి చదువుకునేది.వాళ్ళ మామయ్యనే చేసుకుని ఇప్పటికీ అదే ఇంట్లో ఉంటోంది,ఆ ఇంట్లో ఉసిరిచెట్టు ఉండేది.చిట్టి చిట్టి ఉసిరికాయలు భలే తినేవాళ్ళం.
నాగమణి,తనకి పొట్లకాయలంటే ఎంత చీదరో.వాళ్ళ దొడ్లోనేమో విరగకాసేవి.అందరికీ పంచమని వాళ్ళ అమ్మగారు తనకే చెప్పేవారు.వాటిని అంటుకోకుండా రెండు న్యూస్ పేపర్స్ లో చుట్టి ఎడంగా పట్టుకుని ఇచ్చి వచ్చేది.
శైలజకి చదువంటే ఎంత ప్రాణమో. లక్షల ఆస్తికి వారసురాలు కావడంతో పెద్దవాళ్ళు సెవెంత్ లోనే పెళ్లి చేసేసారు.టెన్త్ లో సరిగ్గా  మొదటి పరిక్ష రోజే పాప పుట్టి చదువు ఆగిపోయింది.ఆ కసితోనేమో పిల్లలు ముగ్గుర్ని బాగా చదివించింది.
ప్రసన్న ఇప్పుడు ఎక్కడ ఉందో తెలియదు.మేమిద్దరం టెన్త్ తరువాత కూడా ఇంటర్ స్టెల్లా కాలేజ్ కి కలిసే వెళ్ళేవాళ్ళం తరువాత దారులు వేరై వివరాలు తెలియదు.గోవర్ధన కూడా ఆ ఊళ్ళో అబ్బాయినే చేసుకుని అక్కడే ఉంది.
ఒక్కసారి మళ్లీ అందరం కలిస్తే...ఆ ఊహే అందంగా ఉంది.

ప్రతి ఏడూ టెన్నికాయిట్ టోర్నమెంట్స్ కి స్కూల్ తరపున వెళ్లి ఆడి వచ్చేవాళ్ళం. విజయవాడ రేడియోస్టేషన్ కి వెళ్లి వివిధభారతిలో క్విజ్ లో పాల్గొని కప్పు గెలుచుకోడం ఓ గొప్ప అనుభూతి.ఆ ప్రోగ్రాం కోసం పెనమలూరు స్కూల్ నుండి వచ్చి పరిచయమై ఆ తరువాత ఇంటర్, డిగ్రీ కలిసి చదువుకున్న శ్రీదేవి, ఇంటర్ తరువాత మాతో కలిసిన సునీత నాకు ప్రాణ స్నేహితులు.ఇప్పటికీ రెగ్యులర్ గా టచ్ లో ఉంటాము.

ప్రతి సంవత్సరం క్లాస్ ఫస్ట్ తెచ్చుకుని ప్రైజ్ తీసుకోడం నా చదువుకి సంబంధించి మర్చిపోలేని జ్ఞాపకం.బాచ్ వైజ్ గా టెన్త్ క్లాస్ ఫస్ట్ తెచ్చుకున్నవారి లిస్టు లో నా పేరు బోర్డుమీద పెయింట్ చేసి ఉంటుంది.చిన్నప్పుడు నాన్నగారితో స్కూల్ కి వెళ్ళినప్పుడు  అది చూసి మా అబ్బాయి ఎంత మురిసిపోయాడో.ఇప్పటికీ టీచర్స్ అంటారు నాన్నగారితో లత ఏ ఇంజినీరింగో చేసి మంచి జాబ్ లో ఉంటుంది అనుకున్నాము అని. హు.డెస్టినీ డిసైడ్స్ అంతే చివరికి విధిచేయు వింతలన్నీ అని పాడుకోడం మాత్రం మిగిలింది.

ఒక్క ఫోన్ కాల్ ఎన్ని జ్ఞాపకాలను తట్టిలేపిందో. వాటిని పదిలపరచుకునే ప్రయత్నమే ఇది.

Friday, July 29, 2011

అమ్మ

చిన్న పల్లెటూరిలో పుట్టి,రోజూ రెండు మైళ్ళు నడిచి స్కూల్ కి వెళ్లి ఎస్.ఎల్.సి పాసైన అమ్మ

పదిహేనేళ్ళకే పెళ్ళిచేసుకుని పెద్ద కుటుంబంలోకి కోడలిగా వెళ్లి ,ఎన్నోశుభకార్యాలు తన ఇంట్లో జరిపించిన అమ్మ (పెళ్లిచూపులు,నిశ్చితార్ధాలు,పెళ్ళిళ్ళు ఇలా ఎన్నో )

ఏ వేళ ఇంటికి ఎవరొచ్చినా వండి వడ్డించి అన్నపూర్ణలా ఆదరించిన అమ్మ

ఒక్కగానొక్క కూతుర్ని కావడంతో ప్రాణాలన్నీ నా మీదే పెట్టుకుని పెంచిన అమ్మ,

కాలేజ్ కి వెళ్ళే రోజుల్లో కూడా చదువుకుంటుంటే అన్నం కలిపి ముద్దలు తినిపించిన అమ్మ

నా పిల్లలకి ఆరోగ్యం బావుండకపోతే ఏళ్ళ తరబడి గురువారాలు మొత్తం ఉపవాసాలు చేసిన అమ్మ 

ఈ రూపాయి ఉంటే పిల్లలకి ఉంటుంది అనుకుంటుందే తప్ప,ఈనాటికీ నాకిది కావాలి అని ఏమీ కొనుక్కోని అమ్మ 

ఆరోగ్యం సహకరించకపోయినా ఇప్పటికీ ఏదో ఒకటి వండి పంపిస్తూనే ఉండే అమ్మ,

హ్మ్,అమ్మ గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే,ఏమి చెప్పినా తక్కువే.
ఈ రోజు తన పుట్టిన రోజు.అరవై వసంతాలు పూర్తిచేసుకుని అరవై ఒకటో ఏట అడుగుపెడుతూ సీనియర్ సిటిజెన్ అవుతున్న అమ్మకు పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు 
హాపీ హాపీ బర్త్ డే అమ్మా

మనసుకు రెక్కలున్నట్టు మనిషికి కూడా రెక్కలుంటే ఎంత బావుంటుందో.రివ్వున ఎగిరి అమ్మ దగ్గర వాలిపోవచ్చు .



 




Thursday, July 21, 2011

మామిళ్ళ సందడి




మామిడికాయలు.మామిడిపళ్ళు వీటిని ఇష్టపడని వారెవరు ఉంటారు.అందరికీ ఇష్టమే.మా ఇంట్లో అయితే అందరి మీద ఇంకాస్త ఎక్కువే.అవేమో పచ్చివైనా,పండువైనా చూడగానే నోరూరించేస్తాయి

ఏ మార్చ్ మొదటి వారంలోనో మొట్టమొదటి మామిడికాయ కనిపిస్తుంది.అప్పటికే దాదాపు పదినెలల గాప్ వచ్చేస్తుంది కాబట్టి అత్యుత్సాహంగా కొనుక్కొచ్చేసి అర్జెంట్ గా పచ్చడి చేసేయడం జరిగిపోతుంది.

అలా మొదలై పప్పులోకి,ముక్కలపచ్చడి,కొబ్బరితోటి,తురుముపచ్చడి,పులిహోర,శాంపిల్ ఆవకాయ,మాగాయ అబ్బో ఎన్నో.ఇవన్నీఅయ్యేసరికి మనకీ చేతుల దురద తీరి ఉత్సాహం తగ్గుముఖం పడుతుంది.

ఎవరో ఒకరు ఇచ్చారనో,మార్కెట్ నుండి తెచ్చుకునో కాయలు వస్తుంటాయి.అందులో కొన్ని కొంచెం తియ్యగా చప్పగా ఉంటాయి వాటిని సేల్ చెయ్యడం పెద్ద పని.ఇంతలో ఏడాదికి సరిపడా ఆవకాయ రెడీ అవుతుంది.అయినా మనసులో ఓ మూల ఎక్కడో భయమే ఎటువెళ్లి ఏ కాయలు తెచ్చేస్తారో అని.ఆమధ్య జూన్ లోఅనుకుంటా ఓ రోజు పొద్దున్నే రైతుబజారుకి వెళ్లి ఒక డజనుకాయలు తెచ్చేసారు.చిన్నవే అనుకోండి చూడగానే గుండె గుభేల్మంది.ఇన్ని తెచ్చారు ఎందుకు అన్నాను అనుమానంగా, చూస్తే అవేమో నాటుకాయల్లా ఉన్నాయి.ఆ మధ్య తురుము పచ్చడి చేసావు చాలా బావుంది,మళ్లీ చేసుకుందామని తెచ్చాను అన్నారు.ఓరి నాయనో అనుకుని ఇన్నికాయలు తురమడమా అన్నాను.

అబ్బే నీకెందుకు నేను తురిమేస్తా నువ్వు పచ్చడి చెయ్యి చాలు అంటే ఓహో ఇది కూడానా అనుకున్నా.చెక్కు తీసి అన్నీ రెడీ చేసుకుని కూర్చున్నారు పాపం సగం కాయ తురిమేసరికి  అయ్యగారి పని ఫినిష్.అవేమో మరి లోపల పసుపురంగు వచ్చేసి చేతిలోంచి జారిపోతూ కుదరడంలేదు.అంతే గప్ చుప్ గా అన్నీ పక్కన పెట్టేసి, సారీ ఒకటి నాముఖాన పడేసి ఇంచక్కా ఆఫీసుకి చెక్కేశారు.

చస్తానా ఇక, కాసేపు సణుక్కుంటూ,కాసేపు ఏడ్చుకుంటూ పండుదంతా తీసేసి,పనికొచ్చినవి ముక్కలు కోసి ,మళ్లీ అవి తురిమే ఓపికలేక అన్నీ మిక్సీలో పడేసి ఎలా అయితే పచ్చడి షేప్ రప్పించాను.తాలింపు వేసి సీసాడు పచ్చడి టేబుల్ మీద పెట్టి లంచ్ కి వచ్చినప్పుడు కొంచెం సీరియస్ గానే చెప్పాను దేనిలోకి తింటారో నాకు తెలియదు.తిని సేల్ చేసే బాధ్యత మీదే అని.తను తెచ్చుకున్న కాయలు కదా తియ్యతియ్యగా పుల్లపుల్లగా బ్రహ్మాండంగా ఉంది పచ్చడి థాంక్స్ అంటూ ఓ మెచ్చుకోలు

పచ్చికాయల ప్రహసనం ఇలా సాగుతూ ఉంటుందా,పండుమామిళ్ళ గోల మరోలా ఉంటుంది.దొరికే ఏ వెరైటీనీ వదిలిపెట్టరు.రంగువేసి పండించిన రసాలతో మొదలై ఇదిగో ఇంకా ఉన్నాయి ఇంట్లో.

రసాలు,బంగినపల్లి ఎటూ తింటాము అనుకోండి.వీటి మధ్యలో ఏ వైపునుండో చెట్టున పండినకాయలు అని తెస్తారు,అవి రసంగాను తినలేము ముక్కలూ కోయలేము.ఈ లోగా ఏ పెళ్ళో పేరంటమో తగుల్తుంది.విజయవాడ వెళ్తే అక్కడినుండి పార్సెల్.అవన్నీసర్దుకోడం,కోయడం,పాడవుతుంటే జ్యూస్ తీయడం చేతినిండా పని.ఇంకా ఎరుపూ పసుపూకలిసి చిట్టిచిట్టి కాయలు ఉంటాయి అబ్బ ఒకటని కాదు.

ఇలా ఉండగా అయ్యో పిల్లాడు దూరాన ఉన్నాడు ఒక్క రసమైనా తినలేదు అని మనసు పీకుతుంది.కాయ తిన్న ఫీల్ రాకపోయినా రసం తింటాడు అని మంచి కాయలు జ్యూస్ తీసి స్టోర్ చెయ్యడం.పూటపూటా చెక్కు తీసి ముక్కలు కోసి రెడీ చెయ్యడం,బుజ్జితల్లి కాయ తినదు కనుక దానికి మిల్క్ షేక్ లు,లస్సీలు చేసి పట్టడం ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఎన్ని పేజీలు అయినా ఆగదేమో.

నాలుగురోజుల క్రితం కిందకి వెళ్లి కనుచూపు మేర ఏ మామిడిబండీ లేకపోతే ఈసీజన్ కి అయిపోయాయి అనుకున్నాను.ఇంటికి వచ్చి అరగంట గడిచిందో లేదో మామిడిపళ్ళతో మాఆయన వచ్చేసారు.ఇంకా ఎక్కడివి అనడానికి తెరిచిన నానోరు టక్కున మూతపడిపోయింది.యివీ మద్రాస్ కాయలు అని ఇస్తుంటే.గుండ్రంగా ఉండి ఓరకమైన టేస్ట్ తో ఉంటాయి అవి.శుభం ఈసారి ఇంకా ఇవే రాలేదు అనుకున్నావచ్చేశాయి అనుకుంటూ ఫ్రిజ్ లో
సర్దాను.అవే ఇంకా నాలుగు ఉన్నాయి,ఇవి అయ్యేలోపు తగులూ,మిగులూ వెరైటీ ఏదీ మా ఆయన కంటపడకుండా ఉంటే ఈ ఏటికి ప్రహసనం పూర్తి అవుతుంది.

ఆఫ్ కోర్స్ చాలావరకూ అందరి ఇళ్ళల్లో ఇలాగే ఉంటుంది అనుకుంటా మా ఇంట్లో ఓపాలు ఎక్కువ.ఏతావాతా వీటి పుణ్యమా అని ఒక రెండు కిలోలన్నా బరువు పెరగడం, దాన్ని కరిగించుకోడానికి యోగాలూ,పుల్కాలూ ఎట్సెట్రా తప్పవు

మళ్లీ మార్చ్ లో షరా మామూలే
చరిత్ర పునరావృతం

(కమ్మగా తెచ్చిపెడుతుంటే తినడానికి యేమైంది అంటారా,జస్ట్ సరదాగా రాశానండీ)


Monday, July 11, 2011

పేలాల పండుగ



 ఈ రోజు  తొలి ఏకాదశి. ఈ పండగగా కంటే పేలాల పండగగానే అందరికీ గుర్తు ఏమో.ఎందుకంటే ఈ రోజు తప్పకుండా పేలాలపిండి తినిపించేవారు చిన్నప్పుడు.
బహుశా దీనితోనే మనకు పండగలు మొదలవుతాయి అనుకుంటా.

తప్పనిసరిగా ఈనాటికీ  ఇల్లు దులుపుకుని,కడుగుకుని,ఈ రోజు తలంటుకుని పూజ చేస్తారు.చాలా సంవత్సరాల తరువాత ఇవ్వాళ్ళ నేను పేలాల పిండి చేశాను.ఇంట్లో మొక్కజొన్నలు ఉండడంతో వాటిని పాప్ కార్న్ చేసి,బెల్లం కలిపి గ్రైండ్ చేస్తే పిండి రెడీ అయ్యింది.ఇన్నేళ్ళ తరువాత ఆ టేస్ట్ ఎంత  నచ్చుతుందో చూడాలి.అసలు ఇప్పటి తరం వాళ్లకి ఇది తెలియదేమో కూడా.

ఇది చేస్తుంటే ఒక సంగతి గుర్తొచ్చింది,చాలా చిన్నపుడు ఇది తింటుంటే చింది ఒళ్ళంతా పడేది.ఎందుకలా జరిగేదో నా చిన్నిబుర్రకి అసలు అర్ధం అయ్యేది కాదు.ఆలోచించగా, చించగా తెలిసింది ఏమిటంటే శ్వాస తీసుకునేటప్పుడు ఊపిరి వదులుతాము కదా.స్పూన్ నోటి దగ్గరకు వచ్చినప్పుడే నేను ఊపిరి వదిలేసరికి ఆ పొడి చింది పడేది అన్నమాట.ఒకసారి అది అర్ధం అయ్యాక నీట్ గా తినేదాన్ని అనుకోండి.అది వేరే సంగతి.కాకపోతే ఈ పేలాపిండి ఈ రోజే ఎందుకు తినాలో మాత్రం నాకూ తెలియదు ఎవరికైనా తెలిస్తే చెప్పండి.

Friday, July 8, 2011

ఆడపిల్ల

ఆడపిల్ల పుట్టిందంటే మహాలక్ష్మి పుట్టిందంటారు.మురిపాలు పంచుతారు.ఎంతో అపురూపంగా పెంచుతారు.
ఎన్నెన్ని ముద్దుముచ్చట్లో,ఎన్నెన్ని తీపిగుర్తులో.రకరకాల గౌనులు వేసినా,పట్టులంగాలు కుట్టించినా,నగలు పెట్టి అలంకరించినా,మువ్వల పట్టీలు చేయించినా,పూలజడలు వేసి మురిసిపోయినా ఇలా యే ముచ్చట తీరాలన్నా ఆడపిల్లతోనే తీరుతుంది.లంగా ఓణీలో పుత్తడిబొమ్మలా మెరిసిపోయే కూతుర్ని చూసి మురిసిపోని మనసుంటుందా.
తన గుండెల మీద పడుకుని ఆడుకుని,తన చెయ్యి పట్టుకుని నడిచిన చిన్నారితల్లి పెద్దదైతే యే తండ్రి కళ్ళు చెమ్మగిల్లవు.అంత అపురూపంగా పెంచుకున్న ఆడపిల్లని పెళ్ళి చేసి పంపేటప్పుడు ఆనందం ఒక వైపు,బాధ మరోవైపు మనసుని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసేస్తాయి.తమకోసం ఏమీ కొనుక్కోకుండా ప్రతిరూపాయి పోగుచేసి ఆడపిల్లకి అన్నీ అమర్చుతారు

ఆడపిల్లకి జీవితంలో ఎప్పుడు యే కష్టం వచ్చినా,సమస్య వచ్చినా ఆదుకునేది కన్నవారే.కబురు తెలిస్తే చాలు రెక్కలు కట్టుకుని వాలిపోయి మేమున్నామంటూ అక్కునచేర్చుకునేదీ,అండగా నిలిచేదీ కన్నవాళ్ళే.పెళ్ళిళ్ళై పాతికేళ్ళు గడిచాక కూడా పుట్టింటికి వెళ్ళి వచ్చినా,అక్కడినుండి ఎవరన్నా వచ్చినా సర్దుకోడానికే ఒక రోజు పడుతుంది.పచ్చళ్ళు,పిండివంటలు,వడియాలు ఇలా ఎన్నో.ఓపిక ఉన్నాలేకపొయినా కష్టపడి చేసి పంపిస్తారు. ఇక్కడే ఒకటి అనిపిస్తుంది.మా కొడుకు మాకు హక్కు అనే అత్తింటివారు హక్కులతో పాటు ఉండే బాధ్యతలు ఎందుకు మర్చిపోతారో అర్ధం కాదు.

అంత అపురూపమైన పుట్టింటికి రెక్కలు కట్టుకుని ఎగిరిపోతుంది మనసు.కానీ బాధ్యతల వత్తిళ్ళ నడుమ ఎన్నిసార్లు వెళ్ళి ప్రశాంతంగా ఉండగలం.ఎవరూ వెళ్ళొద్దని అనకపోవచ్చు.కానీ ఇల్లు కదిలి వెళ్ళలేని పరిస్థితి ఉంటే ఏమీ చెయ్యలేము.పరిస్థితులకు బందీ అయ్యి కదల్లేని జీవితాలు కొన్ని అయితే,దగ్గరలోనే  ఉన్నా వెళ్ళి మనసారా  నాలుగు రోజులు ఉండలేని నిస్సహాయత మరికొందరిది.ప్చ్.జీవితంలో ఎన్ని పార్శ్వాలో.చాలామంది జీవితాల్లో  జరిగేవే ఇవన్నీ

అందుకేనేమో అంత అందంగా రాశారు వేటూరి

పుట్టగానే పువ్వు పరిమళిస్తుంది
పుట్టింటికే  మనసు పరుగు తీస్తుంది
తెలుసుకో తెలుసుకో మనసున్న మామా
సయ్యోధ్యలేలేటి  సాకేతరామా

ఈ పోస్ట్ తో పాటు అందమైన ఈ పాట




Friday, July 1, 2011

ప్లాస్టిక్ కవర్స్

చాలా సంవత్సరాల తరువాత  చేతిలో బాగ్ తో బయటికి వెళ్ళడం.దాదాపు  పదిహేనేళ్ళు దాటిందేమో,ఊపుకుంటూ వెళ్లి అన్నీ కవర్లలో తెచ్చుకోడం మొదలుపెట్టి.

రేపటినుండి మేము కవర్లు ఇవ్వము ఆంటీ మీరే తెచ్చుకోండి అని ప్రతివాళ్ళూ నిన్నేచెప్పేసారు.దాంతో ఈపూట గుర్తుపెట్టుకుని బాగ్ తీసుకువెళ్తుంటే
గమ్మత్తుగా అనిపించింది.బజార్లో కూడా తెచ్చుకోనివాళ్ళు అయ్యో
అనుకుంటూ,ఒక పెద్దాయన జామపళ్ళు జేబులో నింపుకోలేక అవస్థ
పడుతూ, మొత్తానికి ఇవన్నీ చూస్తే కొంచెం నవ్వొచ్చింది కూడా.ఎంతగా అలవాటు పడిపోయాము అని ఆశ్చర్యం కూడా వేసింది.నాలుగు రోజులు ఇలా ఉంటుంది తరువాత అదే అలవాటు అయిపోతుంది.ఇదివరకు తెచ్చుకునే వాళ్లమేగా అంటున్నారు అంతా.

చిన్నప్పుడు పెద్దపెద్ద వైరు బుట్టలు తీసుకుని విజయవాడ వెళ్లి మరీ పచారీ  కొట్లో సరుకులు కట్టించుకుని తెచ్చుకునేవాళ్ళం.ఆ రోజులన్నీగుర్తొచ్చాయి.ఏది ఏమైనా ఈసారన్నా అందరూ స్ట్రిక్ట్ గా ఫాలో అయ్యి ఈ ప్లాస్టిక్ వాడకం తగ్గి, ప్రకృతికి ఎంతో కొంత మేలు జరిగితే అంతకన్నా కావలసింది ఏముంది.పనిలో పనిగా ఇంట్లో కూడా సగం చెత్త తగ్గుతుంది, 

Thursday, June 16, 2011

మొహమాటమా, నో

మనిషికి అసలు ఉండకూడనిది ఈ మొహమాటం.నిజంగా కొన్నికొన్ని పనులు మొహమాటం కొద్దీ నెత్తిన వేసేసుకుంటాము ఎవరమైనా.అవి చిన్నవీ కావొచ్చు,పెద్దవీ కావొచ్చు.ఇక అది ఎడ్వాంటేజ్ గా తీసుకుని ప్రతి పనీ అప్పచెప్పేవాళ్ళు కోకొల్లలు.అయినవాళ్ళు అయినా,బయటివాళ్ళు అయినా హాపీగా పనులు అంటగట్టేస్తారు

అందులోనూ హలో అంటే చాలు ఓయ్ అని పరిగెత్తే స్వభావం ఉన్నసాధు ప్రాణులనైతే ఇక చెప్పక్కర్లేదు.ఫుట్ బాల్ ఆడుకున్నట్టు ఎంత వాడుకోవాలో అంత వాడుకుంటారు.ఇలా వందసార్లు చేసి నూటొకటో సారి చెయ్యకపోయినా కుదరలేదు ఏమో అని మాత్రం అనుకోరు.నిష్టూరాలు,నిందలు తప్పవు.మన మంచితనం గుర్తు ఉండదు నిజంగా సాయం అవసరమైతే చెయ్యొచ్చు.కానీ ముందునుండీ ఎంతలో ఉండాలో అంతలో ఉంటే ఈ ఇబ్బందులు రావు.

మొదట్లోనే చిరునవ్వుతో నో చెప్పడం నేర్చుకుంటే మంచిది.అక్కడితోనే అయిపోతుంది.ఎవ్వరమైనా సరే ఒకరిని ఇబ్బందిపెట్టకూడదు.ఒకరికోసం ఇబ్బంది పడకూడదు.ఈ సూత్రం ఫాలో అయితే జీవితం ప్రశాంతంగా ఉంటుంది ఏమో

Tuesday, May 31, 2011

అమెరికా- అమెరికా

అమెరికా అందమైన దేశం.భూతలస్వర్గం.జీవితంలో ఒక్కసారైనా ప్రతివారు చూడాల్సిన ప్రదేశం ఒప్పుకుంటాను.ఆఫ్ కోర్స్ నాకు అమెరికా గురించి అంత ఏమి తెలియదు అనుకోండి అక్కడున్నస్నేహితులు చెప్పేమాటలు తప్ప.
వచ్చిన కొత్తలో డాలర్ టు రూపీ కన్వర్షన్ మాత్రం అద్భుతంగ ఉంటుంది,ఆ 
తరువాత లైఫ్ ఏమి ఉండదు ఇక్కడ అంటుంది ఓ ఫ్రెండ్,ఆ కంఫర్ట్స్అవీ వేరు
అలవాటుపడితే ఇండియా రాలేము అంటారు మరొకరు ఎవరి అభిప్రాయం వారిది .

కానీ అమెరికా వెళ్ళకపోతే జీవితం వ్యర్ధమనీ,ఏదో పొరపాటు జరిగిపోయింది  అంటే మాత్రం ఒప్పుకోను.ఎక్కడ ఉండే కష్టసుఖాలు అక్కడ ఉంటాయి.ఇవన్నీ
పక్కన పెడితే ఇది ఎందుకు రాస్తున్నాను అంటే,గత రెండు సంవత్సరాలుగా విసిగి ఉన్నాను కాబట్టి.

అసలు జరిగింది ఏమిటంటే ఒక ఆప్షన్ గా ఉంటుంది అని,వీలైతే m.sచేద్దామని
gre రాసాడు మా అబ్బాయి.మంచి స్కోరు వచ్చింది.కాంపస్ ప్లేస్మెంట్స్ లో
జాబ్  కూడా వచ్చింది.సో ఒక నిర్ణయం తీసుకోవలసిన టైంలో అక్కడ ఏ 
యూనివర్సిటీ లోనూ ఎయిడ్ ఇవ్వట్లేదు చదివితే టాప్ వాటిలోనే చదవాలి 
చేతిలో జాబ్ ఉండగా లోన్ పెట్టి వెళ్ళడం అనవసరం అనీ,అందులోనూ తను చేద్దామనుకున్న ఫీల్డ్ అక్కడ చాలా డౌన్ లో ఉండడంతో రిస్క్ ఎందుకనీ డ్రాప్ అయిపోయి జాబ్ లో చేరిపోయాడు.m.s చేస్తేనే ఫ్యూచర్ బావుంటుంది అనుకుంటే వెళ్ళు లేదంటే నీ ఇష్టం అని నిర్ణయం తనకే వదిలేసాము మేము 
ఇంతవరకూ బాగానే ఉంది 

ఇక చూడండి అమెరికా వెళ్ళడం లేదా అంటూ ప్రశ్నలు .అయ్యో అని జాలి 
చూపించడం,వెళ్ళాల్సింది అని సలహా ఇవ్వడం,మీరు పొరపాటు చేశారు వెళ్తే వాడే సెటిల్ అయ్యేవాడు అని కొందరు,పోన్లెండి జాబ్ లో కూడా పంపిస్తారులే అని సానుభూతి చూపించడం ఇలా అయినవాళ్ళు,బయటివాళ్ళు ఫ్రెండ్స్ 
ఒకరని కాదు అసలు అడగనివారు లేరు అనుకోండి.దేవుడా అనిపించేది.

ఒళ్ళుమండి ఇంట్లో వాళ్ళకి అయితే చెప్పేశాను అసలు మేము పంపించము ఇక ఆ టాపిక్ తేకండి అని.వాళ్ళదీ తప్పులేదు లెండి ఇంటికి ఒకరు అమెరికాలో ఉన్నఊళ్ళో నివాసం మరి ఏమిచేస్తాం.మాకు లేనిబాధ అందరికీ ఎందుకో అర్ధం అయ్యేదికాదు.అసలు హైదరాబాద్ లో జాబ్ వస్తే ఇంకా ఆనందం,అంతకంటే జీవితంలో ఏమి కావాలి అని చెప్పాలని అనిపించేది
ఎంత ఓపిక కావలసి వచ్చిందంటే చివరికి స్పందించడం మానేసి (టీవీ భాషలో)ఓ నవ్వునవ్వెయ్యడం అలవాటు చేసుకున్నాను.ఈ మొత్తం ఎపిసోడ్ లో నేను నివ్వెరపోయిన మరో సంఘటన మిత్రులొకరు చాలా కాజువల్ గా ఏముందండి మేము పంపించలా,వాళ్ళే సెటిల్ అవుతారు.అయ్యాక ఓ పాతిక
లక్షలు పంపిస్తే మేమూ సౌండ్ అయిపోతాము అన్నప్పుడు మాత్రం ఇలా
కూడా ఆలోచిస్తారా అనుకుంటే చాలా బాధ వేసింది.

ఇది ఎవరినీ నొప్పించాలని రాయడం లేదు.ఎవరి అభిప్రాయం వారిది.ఎవరి 
ఇష్టం వారిది.జీవితాన్నిఎలా ప్లాన్ చేసుకోవాలో ఎవరికి వారికి బాగా తెలుసు .
ఇది గ్రహిస్తే బావుంటుంది కదా.ఎక్కడైనా అది అమెరికా అయినా,ఇండియా 
అయినా సెటిల్ అయ్యేవరకూ కొంచెం స్ట్రగుల్ తప్పదు.ఈలోగానే ఇదంతా.

ఎప్పటినుండో ఈ టపా రాయాలని ఉన్నా,టైం రావాలి తను ఎన్నుకున్న మార్గంలో విజయం సాధించాక రాద్దామని ఆగాను.నా ఆనందాన్ని పంచుకుని మనస్ఫూర్తిగా సంబరపడ్డ బంధుమిత్రులకు,బ్లాగ్మిత్రులకు మరోసారి హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.
 

Monday, May 23, 2011

మనసా మాటాడమ్మా

ఒక మనసు పాడే మౌన గీతం ఇది.జీవితంలో ప్రేమ ఒక భాగం.ఆ ప్రేమ జీవితానికి చాల అవసరం కూడా.పసితనం నుండి మన చుట్టూ ఎన్నో ప్రేమలు అల్లుకుంటాయి.
తల్లిదండ్రుల ప్రేమ మనకి భద్రతనిస్తుంది .తోబుట్టువుల ప్రేమ తోడౌతుంది.
బిడ్డల ప్రేమ మనని మురిపిస్తుంది.స్నేహితుల ప్రేమ వెన్నెలలు కురిపిస్తుంది 
కానీ చివరివరకూ మనతో నడిచేదీ మనని నడిపించేదీ జీవిత భాగస్వామి ప్రేమ.కష్టమైనా సుఖమైనా ఏ పరిస్థితిలో నైనా నీకోసం నేనున్నాను అన్న ఈ ప్రేమ ఆఖరి శ్వాస వరకూ మన వెన్నంటే ఉంటుంది.
తలవంచి తాళి కట్టించుకుని చిరుజల్లుల తలంబ్రాల నడుమ చిటికెన వేలు పట్టుకుని కొత్త పెళ్లి కూతురిగా జీవితంలోకి అడుగు పెట్టే ఒక ఆడపిల్ల మనసు లోని భావం ఎంత అద్భుతంగ ఉంటుందో ఈ సాహిత్యంలో వినిపిస్తుంది. ఈ పాట సినిమాలో వచ్చే సందర్భం వేరే అయినా భావం మాత్రం మనసుని హత్తుకుపోతుంది.  
"నేను అన్న మాటకింక అర్ధం నీవంటూ"  భార్యాభర్తల అనుబంధానికి ఇంతకంటే నిర్వచనం ఏముంటుంది.సిరివెన్నెల సాహిత్యం చిత్ర స్వరంలో 
ఎంత ఆర్ద్రంగా ఉంటుందో వినండి 







మనసా నా మనసా మాటాడమ్మా 
ఎగసే భావాలతో పలికే ఈ సమయంలో ఇంత మౌనమా
మనసా 

చెవిలో మంగళవాద్యం మోగేటి వేళలో 
విన్నా నీ అనురాగపు తేనె పాటనీ 
మెడలో మంగళసూత్రం చిందించు కాంతిలో 
చూశా నీతో సాగే పూలబాటని
నీతో ఏడడుగులేసి నడిచిన  ఆ నిమిషం 
నాతో తెలిపిందొకటే తిరుగులేని సత్యం 
నేను అన్న మాటకింక అర్ధం నీవంటూ 
మనసా ....మాటాడమ్మా 


తల్లీ  తండ్రి నేస్తం  ఏ బంధమైనా 
అన్నీ నీ రూపంలో ఎదుట నిలిచెగా 
తనువూ మనసూ ప్ర్రాణం నీవైన రోజునా 
నాదని వేరే ఏదీ మిగిలి లేదుగా 
ఎగసే కెరటాల కడలి కలుపుకున్నవెనుక 
ఇదిగో ఇది నది అంటూ చూపగలర ఇంకా 
నీవు లేని లోకమింక నాకుండదంటూ 

మనసా.... మాటాడమ్మా

Tuesday, May 17, 2011

పుత్రోత్సాహం




ఆనందంతో మనసు నిండిపోవడం,మాటల్లో చెప్పలేని అనుభూతి,గాలిలో  తేలిపోతున్న ఫీలింగ్  ఇవన్నీ ఒక్కసారిగా చుట్టుముడుతున్నాయి.అవును పుత్రోత్సాహం తండ్రికే కాదు తల్లికీ ఉంటుంది కదా.నిన్నటి నుండీ ఆ ఉత్సాహమే మనసుని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తోంది .కారణం మా బాబుకి తను కోరుకున్న కంపెనీలో,తనకు నచ్చిన చోట ఆఫర్ లెటర్ రావడమే.జీవితంలో ఇంతకంటే ఆనందించాల్సిన క్షణం ఇంకొకటి లేదేమో అనిపిస్తోంది.

ఎంత దూరమైనా,ఎన్ని వేల మైళ్ళ ప్రయాణమైనా తొలి అడుగుతోనే మొదలవుతుంది అంటారు. ఆ తొలి అడుగు కొంచెం నిరాశపరచినా,ఈ మలి అడుగులో విజయం సాధించినందుకూ,ఎప్పుడో ఏడాదిన్నర క్రితం ప్రాక్టీస్ స్కూల్ అప్పుడు చేసిన వర్క్ నచ్చినా,హైరింగ్ ఫ్రీజ్ నడుస్తుండడంతో అప్పుడు జాబ్ ఇవ్వలేకపోయినా,ఇప్పుడు ఓపెనింగ్స్ రాగానే నువ్వు మాకు కావాలి అని పిలిచి ఆఫర్ ఇచ్చారు అంటే చెప్పొద్దూ ఎంత సంతోషం వేసిందో .నిజంగా మాటలు రావడం లేదు.పిల్లలు జీవితంలో మంచి స్థాయిలో సెటిల్ అవడమే కదా మనకి కావలసింది.ఇంత ఆనందాన్ని పంచుకోవడం కోసమే ఈ నాలుగు మాటలూ.
 

Monday, April 25, 2011

మణి(న)దీపాలు



పిల్లలు.మణిదీపాలు.మన దీపాలు. కమ్మని కలలను కలబోసుకున్న మన ప్రేమలకూ,కోరికలకూ,ఆశలకూ ప్రతిరూపాలైన రేపటి స్వప్నాలు.మనం చూస్తుండగానే యిట్టే ఎదిగి పోతారు,వాళ్ళ ప్రపంచంలో వాళ్ళు బిజీ అయిపోతారు.నిజం.ఎంత మహా అయితే పదహారు పదిహేడేళ్ళు వాళ్ళు మన దగ్గర ఉండేది.ఒక్కసారి ఇల్లు వదిలారంటే ఇక గెస్ట్ లాగా వచ్చివెళ్ళడమే.

బాల్యం ఓ అందమైన వరం. అది దాటారంటే అంతే. ఏ పదేళ్ళు ఆనందంగా ఉంటారో. సెవెంత్ అయ్యిందంటే వత్తిడి మొదలు.టెన్త్, ఇంటర్ అంటే ఇక అంతే.మనం ఎంత టెన్షన్ పెట్టకపోయినా వాళ్ళ వత్తిడి వాళ్ళకి ఉంటుంది.ఐ.ఐ.టి.లు,బిట్స్,ఎంసెట్ లు, ఆ సెట్ లు, ఈ సెట్ లు అబ్బో ఎన్నో... ఊపిరాడదు.ప్రొఫెషనల్ కోర్స్ అమ్మయ్య అనుకుంటే ఇంటి నుండి దూరంగా హాస్టల్ బ్రతుకు తప్పదు అఫ్ కోర్స్,  అది బానే ఉంటుంది అనుకోండి.మళ్లీ అక్కడ పరిక్షలు,జి.ఆర్.యి అని అదనీ ఇదనీ,ఇంకా కాంపస్ జాబ్స్ కోసం ప్రెపేర్ అవడం సరిపోతుంది.

ఇక్కడ ఓ చిన్న విషయం చెప్పాలి.2009 లో పాస్ అవుట్ అయ్యారు మా బాబు వాళ్ళు.అప్పుడు ఎంత పీక్ రేసేషన్  అంటే అసలు ప్లేస్ మెంట్స్ కి కాంపస్ కి చాల తక్కువ కంపెనీస్ వచ్చాయి.చేతిలో రెండు మూడు జాబ్స్ తో బయటికి రావలసిన వాళ్ళు దొరికిన దానితో సరిపెట్టుకోవలసి వచ్చింది.ఆ  నెలరోజులూ ఎంత స్ట్రగుల్ అయ్యారంటే ఇక్కడనుండే ప్రతి రోజూ మాట్లాడుతూ ధైర్యం చెబ్తూ మానిటర్ చేసుకోవలసి వచ్చింది.ఆ బాచ్ లోని  అందరూ కూడా మెల్లగా ఇప్పటికి సెటిల్ అవుతున్నారు.ఎందుకు ఇది చెప్పానంటే వాళ్ళకీ ఎంత వత్తిడి ఉంటుందో అని అంతే.వర్క్ ప్రెషర్ తట్టుకుంటూ,పోటీని సమర్ధంగా ఎదుర్కొంటూ జీవితమంతా ఇక పరుగు పందెమే.ఒక్కోసారి ఇదంతా చూస్తుంటే దిగులేస్తుంది.

అయినా ఈతరం పిల్లల్నిచూస్తే ముచ్చటేస్తుంది,వాళ్లకి వాళ్ళ ప్రయారిటీస్ ఖచ్చితంగా తెలుసు.తమకి ఏం కావాలి అన్నది తెలుసు.బాధ్యతలు పంచుకోడం తెలుసు మధ్యతరగతి జీవితాల్లోని కష్టాలు తెలుసు.కన్నీళ్లు తెలుసు.అన్నిటినీ మించి జీవితాన్నిఎలా ప్లాన్ చేసుకోవాలో మనకంటే బాగా తెలుసు.

బాల్యం ఒక గొప్ప వరం అంటారు.ఏమీ తెలియని పసితనం,అమాయకత్వం,
ఏ చిన్నకష్టం వచ్చినా అమ్మా అంటూ చుట్టేసే ఆ నిశ్చింత,ఎదిగేకొద్దీ ఏమై పోతాయో.అందుకే పిల్లల్ని చూస్తే తెలియని ఉద్వేగం కలుగుతుంది.
ఆకాశమంత ప్రేమను పంచి ఇవ్వాలనిపిస్తుంది.ఎప్పటికీ వాళ్ళు మనకి  చిన్నారులే.మన కంటిదీపాలే కదా మరి.




Saturday, April 16, 2011

మల్లెలవాన



వేసవి వచ్చిందంటే చాలు మల్లెల ఘుమఘుమలూ,మామిళ్ళ మధురిమలూ మనసులోకి వచ్చేస్తాయి వీటి కోసమైనా వేసవి కోసం ఎదురుచూడాలని అనిపిస్తుంది.మన ప్రమేయం లేకుండానే మల్లెలు పూసే వెన్నెల కాసే అంటూ మనసు పాటలు పాడుకుంటుంది.ఏడాదికోసారి మల్లెల వానలోతడిసి 
పోవాలని ఎవరికి ఉండదు చెప్పండి.

అరవిచ్చిన మల్లెల్నిచూస్తే నాకు పూలజడ గుర్తొస్తుంది.అసలు ఆడపిల్లకీ పూలజడకి బోలెడు అనుబంధం ఉంటుంది ఎంత సరదా పడి  వేయించుకునే వాళ్ళమో చిన్నప్పుడు.సీజన్ మొదలైన దగ్గరనుండీ ఎప్పుడా ఎప్పుడా అని ఎదురుచూపులు.పూలజడ బాగా  కుట్టే ప్రావీణ్యం ఉన్నవాళ్ళు ఒకరో ఇద్దరో ఉండేవారు ముందు వాళ్ళ అప్పాయింట్ మెంట్ దొరకాలి.ఇక రేపు పూలజడ అంటే ఎంత సంబరమో.వాడుకగా పూలు తెచ్చే అతనికి మంచి మొగ్గలు తెమ్మని చెప్పేది అమ్మ.ఉదయమే తలంటు పోసుకుని,ఆరాక చిక్కు తీసి పిల్లకుప్పెలు పెట్టి జడ వేసుకునేదాన్ని.సవరం కూడా అక్కరలేదండోయ్  నిజ్జంగా అంత పెద్ద జుట్టు ఉండేది నాకు.ఏ మూడు గంటలకో పూలు రాగానే హడావుడి మొదలయ్యేది 

మంచి మొగ్గలు అన్నీ ఏరి పొడవుగా ఉన్న పుల్లలకి గుచ్చి రెడీ చేసేవారు.
జడకు రెండువైపులా రెండు చొప్పున పెట్టి పైనుండి కిందవరకూ  టాకాలు వేసి కుట్టేవారు. వాటిమధ్య గాప్ నింపడానికి మల్లెలూ,అక్కడక్కడా అందం కోసం కనకంబరాలూ,మరువం వేసి చివరి వరకూ కుట్టేవాళ్ళు.ఆఖరికి పైన ముద్దగా మల్లెచెండూ,మళ్ళీ కదంబమాల,మల్లెల మాల ఇలా పేర్చి అన్నివైపులా కుట్టడంతో జడ పూర్తయ్యేది అప్పటివరకూ వంచిన తలఎత్తితే ఒట్టు 

అప్పుడు ఫ్రెష్ అయ్యి పట్టులంగా వేసుకుని నగలు పెట్టుకుని ముస్తాబు అయ్యేసరికి స్నేహితులు కూడా రెడీ అయ్యి వచ్చేసేవారు.ఈ లోగా ఏదమ్మా జడ చూపించు అంటూ ఇరుగుపొరుగుల కేకలు మనం ఏమో మహరాణిలా వెళ్లి అందరికీ జడ చూపించి రావడం,ఇప్పుడు తలచుకుంటే నవ్వొస్తుంది కానీ అప్పుడు సహజంగా ఆలా జరిగిపోయేవి. ఈలోగా ఊళ్ళో ఉన్న ఒక్క ఫోటో స్టూడియో అతన్నీ తీసుకొస్తే అద్దం ముందు మనం,అద్దంలో జడతో ఫోటో దిగడంతో ఒక ఘట్టం పూర్తయ్యేది 

ఇక అసలు కధ అప్పుడు మొదలయ్యేది ఎక్కడ జడ నలిగిపోతుందో అని కూర్చోవాలన్నా,పడుకోవాలన్నా భయం.అమ్మ చేత అన్నం తినిపించుకుని,జాగ్రత్తగా పక్క చేరి తెల్లవార్లూ బోర్లా పడుకోవడమే కదిలితే ఒట్టు తెల్లవారేసరికి మొగ్గలు విచ్చి ఇంకా అందంగా ఉండేది.ఇక ఆ రోజు మోయగలిగినంత సేపు ఉంచుకుని,మల్లెలు వాడుతుంటే అప్పుడు మెల్లగా ఊడదీస్తే పూలజడ ప్రహసనం పూర్తయ్యేది.మళ్లీ తలంటుకునే వరకూ జుట్టు మల్లెల పరిమళంతో గుబాళిస్తూ ఉండేది.ఒకోసారి సీజన్ అయ్యేముందు ఇంకోసారి  వేయించుకునే వాళ్ళం.అలా ఏటా సాగిన పూలజడ ముచ్చటకి పెళ్ళినాడు వేసుకోవడంతో ఫుల్ స్టాప్ పడిపోయింది 

ఇప్పుడు మూరమల్లెలు కొనుక్కుంటే తలలో నిలుస్తాయో లేదో అనుమానమే. 
ఏం చేస్తాం ఆ తీపి గుర్తులని తలచుకుని మురిసిపోడం తప్ప    

Monday, April 11, 2011

సరదాగా ఈ వీడియో

సరదాగా  ఈ  వీడియో చూడండి
మొదటి సారి చూసినప్పుడు భలేగా అనిపించింది. ఆ హావభావాలు,కూర్చునే చేసిన ఆ విన్యాసం,వెనకాల ఇంకో చిన్న బుడతడు మొత్తానికి చాలా నచ్చింది. 






Wednesday, April 6, 2011

సుజాత



అందం,హుందాతనం,స్వచ్చమైన చక్కని చిరునవ్వు,ముద్దు ముద్దుగా మాట్లాడే తెలుగు,ఏ పాత్రలోనైనా ఒదిగిపోయే తీరు ఇవన్నీ ఒక్కసారిగా గుర్తొస్తాయి ఆమెని తలచుకుంటే.ఆమె నటన ఎంత సహజంగా ఉంటుందో.
ఒక గోరింటాకు,సుజాత,అనుబంధం ఇలా ఎన్నో సినిమాలు.ఎందులో నైనా  చాలా డిగ్నిఫైడ్ గా ఉంటుంది ఆమె.

సుజాతతో నటిస్తుంటే ఇంట్లో ఇల్లాలితో ఉన్నట్టు ఉంటుంది కానీ నటిస్తున్నట్టు ఉండదు అని ఎన్నోసార్లు అక్కినేని ప్రశంసించారు కూడా. అంత మంచి నటి ఇక జ్ఞాపకమే. సుజాత అనగానే గుర్తొచ్చే పాట కొమ్మకొమ్మకో సన్నాయి.ఈ పాట ఇష్టపడని వారు ఉండరేమో.ఈ పాటలో నటించిన ఇద్దరూ లేరు అనుకుంటే బాధ వేస్తుంది 





Sunday, April 3, 2011

జయజయజయ ప్రియభారత



ఓ గొప్ప విజయంతో జాతి యావత్తూ పులకించిపోయిన వేళ,ఆనందం 

అంబరాల అంచులు దాటి సంబరాలు జరుపుకున్న వేళ, ప్రతి భారతీయుడి 

కలా నిజమైన వేళ,


ఇలాంటి క్షణాల్లోనే మన అన్న భావన,మన దేశం పట్ల మనకున్నమమకారం,

చెప్పలేని ఆ అనుభూతి బయటపడతాయి.


అంత అరుదైన క్షణాల్లో ఆటగాళ్లంతా ఒకరినొకరు హత్తుకుని వదలకుండా 

ఉద్వేగాన్ని ప్రదర్శించారు,అదంతా ఒక ఎత్తైతే మనసుని హత్తుకుపోయినది 

మాత్రం ఖచ్చితంగా సచినే.


అంతటి క్రికెట్ దేవుడూ ఉద్వేగంతో కన్నీరు పెట్టినా పసివాడిలా కేరింతలు 

కొట్టినా,ఇరవై ఏళ్ళ కల నిజమైన తరుణాన సెలెబ్రిటీని అయినా నేనూ మీలో 

ఒకడినే అన్నట్టు ప్రవర్తిస్తే,అంతే దీటుగా అతన్ని భుజాన మోస్తూ గ్రౌండ్ 

అంతా తిప్పిన సహచరులు మేమూ తీసిపోలేదని నిరూపించారు.ఇరవైఒక్క 

ఏళ్ళు భారతక్రికెట్ కు సేవలందించిన సచిన్ ను భుజానమోయడం మా 

కర్తవ్యం అన్న రైనా మాటలు నిజంగా మనసుని కదిలించాయి.ఎప్పటికీ 

మర్చిపోలేని అనుభూతి ఇది.


ఇదే స్ఫూర్తితో,ఇదే ఐక్యతతో టీం ఇండియా ముందుకు సాగాలని 

కోరుకుంటూ 

జయ జయ జయ ప్రియ భారత జనయిత్రీ దివ్యధాత్రి

Thursday, March 31, 2011

రాగరంజితం



తడి  ఆరని జ్ఞాపకాల నీడలో

ఎన్ని మమతల సుగంధాలు

మూసిన కనురెప్పల చాటున 

ఎన్ని స్మృతుల సవ్వడులు 

ప్రతి జ్ఞాపకం ఓ మధురస్వప్నం 

ప్రతి స్మృతిలో ఓ మలయసమీరం 

అనుభూతులన్నీ తోడై ఉంటే

జీవిత పయనం రాగరంజితం    

Monday, March 28, 2011

మనసుకి నేస్తాలు

చాలా చాలా రోజులు ఊహూ సంవత్సరాల తరువాత నిన్న వెన్నెల్లో ఆడపిల్ల నవల చదివాను.ఆ రోజుల్లో ఎంతగానో ఆకట్టుకున్న ఈ నవల గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పేది ఏమి లేదు.కానీ నాకు ఇప్పటికీ గుర్తు మొదటిసారి ఈ నవల చదివాక ఆఖరి పేజీ అయ్యేసరికి కళ్ళనిండా నీళ్ళతో మనసు భారమై చాలా సేపు అలాగే కూర్చున్నాను.ఇన్నేళ్ళ తరువాత చదివినా అదే అనుభూతి మనసుని తాకి పూర్తయ్యేసరికి కళ్ళు చెమర్చాయి.

ఒక మంచి పుస్తకం చదివితే,ఒక మంచి పాట వింటే వచ్చే ఆనందం ఇవే కదా ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడు మనకి తోడుగా ఉండేవి.  ఇంత చిన్న జీవితంలో ఎన్నని ఆస్వాదించగలం.అన్నీ కొంచెం కొంచెం చవిచూసేసరికే  జీవితం అయిపోతుంది అంటుంది రమ్య ఈ నవలలో.
నిజమేనేమో

అసలు పుస్తకాలుంటే ఏమీ అక్కర్లేదు.చిన్నప్పుడు పరిక్షలు అయిపోయి సెలవులు వచ్చాయంటే చాలు అమ్మనడిగి  నవలల  లిస్టు  అంతా  రాసుకుని  రెడీ అయిపోవడమే.ఊళ్ళో లైబ్రరీ ఉండేది రోజూ రెండు నవలలు ఇచ్చేవాళ్ళు.ఉదయాన్నే రెడీ అయిపోయి వెళ్లి తెచ్చేసుకుంటే మరునాటికి  చదివేయ్యాలి.అదే కార్యక్రమం.అంతా నిద్రపోయాక,వేసవిలో ఆరుబయట పడుకుని వెన్నెల్లో పుస్తకం చదువుకుంటే వచ్చే అనుభూతి మర్చిపోగలమా.
అలా దాదాపు అన్ని నవలలూ చదివేశాను.తిరిగి కాలేజ్ కి  వెళ్ళినప్పుడు లంచ్ టైం అంతా ఫ్రెండ్స్ తో ఇవే కబుర్లు.

ఆ అలవాటే ఇప్పటికీ ఉన్నా,ఇక్కడ లైబ్రరీ దగ్గరలో లేక నవలలు దొరక్క చదవడం కుదరడం లేదు.కానీ వీక్లీస్ మాత్రం మానలేదు.లెండింగ్ లైబ్రరీకి మెంబర్షిప్ కట్టి రోజూ ఒక వీక్లీ తీసుకుంటాను.

ఈ మధ్యే తెలిసింది ఈవెనింగ్ అవర్ అని లైబ్రరీలో బుక్స్ వారానికి రెండు రెంట్ కి ఇస్తారు అని మరి మా ఏరియాకి హోం డెలివెరీ ఉందొ లేదో కనుక్కోవాలి.ఉంటె మరోసారి అన్నీ పుస్తకాలూ చదవాలి ఎవరికైనా ఆసక్తి ఉంటే www.eveninghour.com చూడండి.



Friday, March 18, 2011

అరటిపళ్ళే ,కానీ


అరటిపళ్ళు ఫోటోచూసి ఆశ్చర్యం వేస్తోంది కదూ.ఎంత పసుపు పచ్చగా, 

పండుగా ఉన్నాయో చూడండి.అందుకే ఫోటో తీసాను.వీటిని వలిచి తినబోతే 

లోపల కాయ రాడ్ లాగా గట్టిగా ఉన్నాయి.ఒకటి కాదు రెండు కాదు నాలుగు 

కాయలు ట్రై చేసాను  నిన్న సాయంత్రం పాపకి ఇవ్వడానికి.ఊహూ అంత 

గట్టిగా ఉన్నవాటిని పెట్టడానికి ప్రాణం ఒప్పక, బిస్కట్స్ ఇచ్చాను చివరికి.ఈ 

రోజు ఉదయం కూడా అలాగే ఉన్నాయి.

ఈ మధ్య స్ప్రేచల్లి  కలర్ తెప్పించేస్తున్నారు అని వింటున్నాము కానీ

ఇంతవరకూ ఎప్పుడూ అనుభవంలోకి రాలేదు.మొదటిసారి ఇలా జరగడం.

మళ్లీ ధర చూస్తే ముప్ఫై రూపాయలు.యాపిల్స్ అంటే వాక్స్ అంటున్నారు 

డబ్బు,కాయలు వేస్ట్ అయ్యాయి అని కాదు కానీ ప్రక్రుతి సహజమైన పళ్ళని 

 కూడా ఇలా చేసేసి మనని మోసం చేసేస్తున్నారని బాధ.

ప్చ్

Thursday, March 17, 2011

మధువొలకబోసే

పాత పాటల్లో నాకు చాలా నచ్చే పాటల్లో ఇదొకటి. కన్నవారికలలు సినిమా

లోది ఈ పాట.ఎంత అందంగా మొదలవుతుందో ఈ పాట. హిందీలో తీసిన 

ఆరాధనకు ఈ సినిమా రీమేక్ అనుకుంటా. కానీ శోభన్,వాణిశ్రీల జంట 

చాలా బావుంటారు.

ఆపిల్ చెట్లూ,కాయలూ వీటి మధ్య చిత్రీకరణ కూడా బావుంటుంది.

మనసు మనసుతో ఊసులాడనీ 

మూగ భాషతో బాస చేయనీ 

ఈనాటి హాయీ వేయేళ్ళు సాగాలనీ 


సుశీల,రామకృష్ణ  స్వరాలలో వింటున్నంత సేపూ హాయిగా ఉంటుంది.






మధువొలకబోసే నీ చిలిపి కళ్ళు 

అవి నాకు వేసే బంగారు సంకెళ్ళు                        "మధువొలక"


అడగకనే ఇచ్చినచో  అది మనసుకందమూ 

అనుమతినే కోరకనే నిండేవు హృదయమూ 

తలవకనే కలిగినచో అది ప్రేమ బంధమూ

బహుమతిగా  దోచితివీ నాలోని సర్వమూ 

మనసు మనసుతో ఊసులాడనీ 

మూగ భాషలో బాస చేయనీ 

ఈనాటి హాయి వేయేళ్ళు  సాగాలనీ                        "మధువొలక"


గగనముతో కడలి చెలి పలికినది ఏమనీ 

తలపులకు వలపులకు సరిహద్దు లేదనీ 

కుసుమముతో ఆ భ్రమరం తెలిపింది ఏమనీ 

జగములకు మన చెలిమి ఆదర్శమౌననీ 

కలలుతీరగా కలిసిపొమ్మనీ

కౌగిలింతలో కరిగిపొమ్మనీ 

ఈనాటి హాయీ వేయేళ్ళు సాగాలనీ                         "మధువొలక"

Monday, March 14, 2011

ఆకు - జీవితం, ఆకు


చిగురించే ప్రతి ఆకూ 
మనసును ఉరకలు వేయిస్తుంది 
కొత్తచివుళ్ళతో జీవించమంటుంది 


ఎదిగే ప్రతి ఆకూ 
ఒదిగి ఉండమంటుంది
అనుభూతుల మంచుముత్యాలను
ఒడిసి పట్టుకోమంటుంది


పండిపోయిన  ప్రతి ఆకూ 
వార్ధక్యాన్ని తలపిస్తుంది 
అనుభవాల జ్ఞాపకాలను 
నెమరువేసుకోమంటుంది 


రాలిపోయే ప్రతిఆకూ 
రేపు నీ గమ్యం ఇదేనంటూ 
జీవితసత్యాన్ని నేర్పుతుంది 


ఆకు 


చిరు మొలకవై 
పుడమిని చీల్చుకొస్తావు

చిగురాకు ఊయలవై 
చిలకమ్మకు జోల పాటవుతావు

లేలేత మావిచిగురువై 
కోయిలమ్మకు రాగం నేర్పుతావు 

తొలి ఉషస్సున దోసిలివై 
తుషార బిందువులను లాలిస్తావు 

చిరుగాలికి తల ఊపుతూ 
పూబాలలను  ప్రేమిస్తావు

మండే ఎండకు అల్లాడితే
నీడవై సేదతీరుస్తావు  

హరిత వర్ణంతో  ప్రాణ వాయువై 
లోకానికి శ్వాసవవుతావు

నువ్వు లేకపోతే 
పచ్చని పుడమి లేదు 
బంగారు భవిత లేదు


Monday, March 7, 2011

పెళ్ళంటే


పెళ్ళంటే కళ్యాణమండపాలు, కటౌట్లు,భారీ అలంకరణలు, ఫోటో గ్రాఫర్లూ , వీడియోలు, కోలాహలం,హడావుడీ ఇదేనా.ఖచ్చితంగా కాదు 

పెళ్ళంటే ఓ అందమైన అనుభూతి.రెండుమనసుల్నీ,జీవితాలనీ ముడివేసే అపురూపమైన ఘట్టం.మధురస్మృతిగా కలకాలం నిలుపుకోవలసిన అందమైన వేడుక.జీవితంలో ఒకే ఒక్కసారి జరిగే పండగ.

అంత ప్రాముఖ్యత ఉన్న వేడుక హడావుడిగా ఎవరో తరుముకు వస్తున్నట్టు,
ఫోటోలకు ఫోజులివ్వడమే సరిపోయేట్టు,చుట్టూ మూగే స్నేహితుల అరుపులు,
కేకలు వీటన్నిటికంటే కాస్త ఉన్నవాళ్ళైతే చాలు పాటల కచేరీలు వీటి మధ్య జరుగుతోంటే చాలా వింతగా ఉంటోంది.

నిన్న అంగరంగ వైభవంగా జరుగుతోంది అని లైవ్ టెలికాస్ట్ ఇచ్చిన అల్లు అర్జున్ పెళ్లిని పదినిమిషాలు చూసేసరికి నిజంగా చిరాకు వచ్చింది.వెనుక
నుండీ పక్కనుండీ తోసుకుంటూ అక్షింతలు వేసేసే అతిధులు,ఎవ్వరికీ పెళ్లి కనపడకుండా మూగేసిన జనాలు  చూసేవాళ్ళకే  ఊపిరాడలేదు.దానికి తోడు పీటల మీద కూర్చుని  ఒకటే కబుర్లు చెప్పెసుకుంటూ జోకులు వేసుకుంటూ ,ఏమిటో చాలా విచిత్రంగా ఉంది.ఇంత కంటే అతి ముఖ్యమైన వాళ్ళమధ్య ఆహ్లాదంగా పెళ్లి చేసుకుని,జనాలందరికీ రిసెప్షన్ ఇచ్చేపని కదా అనిపించింది.ఐతే అంత రష్ లోనూ,గందరగోళంలోనూ చేతిలో అక్షింతలు పట్టుకుని ఓపిగ్గా అక్కడే పది నిమిషాలు నించుని జీలకర్ర బెల్లం పెట్టాక మాత్రమే అక్షింతలు చల్లి  దీవించిన బాలకృష్ణ సంస్కారం మాత్రం నచ్చింది.
సెలెబ్రిటీల పెళ్లి అంటే అంతేనేమో 


ఆ మధ్య మా కజిన్ పెళ్ళిలో కూడా అంతే చుట్టూ స్నేహితులు చేరిపోయి అసలు  స్టేజ్ మీద ఏమి జరుగుతోందో ఎవరికీ కనపడనివ్వలేదు.పెళ్లి వరకూ ఎందుకు ఉన్నామో కూడా అర్ధం కాలేదు.ఇక  పాటల కచేరీ గురించి చెప్పనక్కర్లేదు గాలివానలో వాన నీటిలో పడవ ప్రయాణం అంటూ పెళ్ళిలో పాడటం. మొన్న మొన్న జరిగిన ఇంకో పెళ్ళిలో కూడా  అక్షరాల లక్ష రూపాయలు పెట్టి గీతామాదురిని  తీసుకొచ్చి ప్రోగ్రాం పెట్టారు.ఇవన్నీ అవసరమా. డబ్బులున్న జబ్బులు తప్ప. ఇక ఈ మధ్య పెళ్ళిళ్ళలో  ఎప్పుడూ టైం దొరకదు అన్నట్టు అమ్మాయి, అబ్బాయి పీటలమీదే తెగ కబుర్లు చెప్పెసుకోవడం.ఇది మరీ విచిత్రం 


ప్రతి మంత్రానికీ అర్ధం తెలుసుకుని చేసుకోమని కాదు కానీ,కనీసం మనసు పెట్టి ఇష్టంగా సంప్రదాయాన్ని ఆస్వాదిస్తూ చేసుకోవచ్చు కదా.అసలు జీలకర్ర బెల్లం పెట్టినప్పుడు కానీ,తాళి కట్టినప్పుడు కానీ ఆ మంత్రాలు,హై పిచ్ లో  బాండ్ శబ్దం వీటితో, చూసేవాళ్ళకే మనసు స్పందిస్తుంది .ఈక్షణం నుండి వీళ్ళిద్దరూ ఒక్కటి అన్నఉద్వేగంతో కళ్ళు చెమ్మగిల్లుతాయి.అలాంటిది వధూవరులకి ఇంకెంత స్పందించాలి.

చివరగా ఒక్క మాట. కబుర్లూ,జోక్స్,స్నేహితులూ అన్నీ జీవితాంతం మీవెంటే ఉంటాయి.తిరిగిరానిది వివాహ వేడుక. కనీసం ఆ ఒక్క గంటా అన్నీ వదిలేసి మనసావాచా ఆస్వాదిస్తూ,మనసారా ఒకరి జీవితంలోకి మరొకరిని
ఆహ్వానించుకుంటే కలకాలం ఆ మధురానుభూతి ఓ అందమైన కావ్యంలా  మీ హృదయాల్లో నిలిచిపోతుంది.

Wednesday, March 2, 2011

రుద్రాభిషేకం


మా ఊరిలో చాలా  గుళ్ళు ఉన్నా అన్నింటిలోకి పెద్దది మాత్రం శివాలయమే.

చాలా విశాలంగా చుట్టూ ఎత్తైన గోడలు,లోపల అంతా చెట్లు,పూల మొక్కలతో 

చాలా  అందంగా ఉంటుంది.అక్కడికి వెళ్తే ఒక పట్టాన రావాలని అనిపించేది 

కాదు.ప్రతి పుట్టిన రోజు నాడు కొత్తబట్టలు  కట్టుకుని ఆ గుడికి వెళ్ళేదాన్ని.

అందులోనూ  నవంబర్ లోనేమో సామాన్యంగా  కార్తీకమాసం 

కలిసొచ్చేది.మంచిదని అభిషేకం కూడా చేయించుకునే వాళ్ళం.


ఇక అభిషేకం సంగతి కొస్తే ఒకే ఒక్కసారి శివరాత్రి నాడు మహారుద్రాభిషేకం 

చూశాను.ఇక్కడే బేగంపేట లో ఫ్లై ఓవర్ ఎక్కే ముందు ఎడమవేపున 

ఉంటుంది ఆ శివాలయం.అప్పుడు మేము అక్కడే ఉండేవాళ్ళం.రాత్రి 

పన్నెండు గంటలకి రుద్రాభిషేకం బావుంటుంది అంటే చేయించాము.నిజంగా 

చూసి తీరాల్సిందే.దాదాపు రెండుగంటలు జరిగింది.ఎవరో చెప్పారు 

కొబ్బరిబొండాల నీటితో అభిషేకం  చేయిస్తే చాలా మంచిది అని.అందుకని 

అన్నిటితోపాటు పెద్దపెద్ద బొండాలు తీసుకువెళ్ళాము.గర్భగుడి ముందు 

మమ్మల్ని కూర్చోబెట్టి వరుసగా అన్నింటితో అభిషేకం చేసి,అయ్యాక 

స్వామిని అలంకరించి,అప్పుడు కొబ్బరికాయ కొట్టి ప్రసాదం ఇచ్చారు.

అంత సేపూ మంత్రాలతో పాటు ఓంనమశ్శివాయ అంటూ శివనామస్మరణ. 

ఇంటికి వచ్చేసరికి తెల్లవారుజాము మూడుగంటలు అయినా,ఆ రోజు మాత్రం 

మనసుకు  చాలా తృప్తిగా అనిపించింది

Tuesday, March 1, 2011

అంతా జ్ఞాపకమే

అంతా జ్ఞాపకమే 

పసితనపు బోసినవ్వులు 

ఆడుకున్న బొమ్మలాటలు

అమ్మానాన్నల అపురూపాలు 

తోబుట్టువుల అనురాగాలు  


నేస్తాల ఆత్మీయతలు 

తొలిచూపుల నునుసిగ్గులు 

జతగూడిన మధుర స్మృతులు 

మనసును మీటిన అనుభూతులు 


మాత్రుత్వపు మధురిమలు 

మరో బాల్యపు కేరింతలు 

ఎదిగే ఆశల ప్రతిరూపాలు 

మదిని తాకిన మమతల సుగంధాలు 

అంతా జ్ఞాపకమే  

Friday, February 25, 2011

జీవితపయనంలో


ఆశలు రేపినా అడియాశలు చూపినా

సాగే జీవితం క్షణమైనా ఆగదుగా 


జీవితమంటేనే పోరాటం. పుట్టిన దగ్గరనుండి ఆఖరిశ్వాస వరకూ ప్రతి  ఒక్కరికీ ప్రతిదశలోనూ పోరాటం తప్పదు.ఏ ఒక్కరి జీవితమూ వడ్డించిన విస్తరి కాదు.
అతి పెద్ద సమస్యలు లేనివాళ్ళు నిజంగా అదృష్టవంతులే.

జీవితాన్నిసంతోషంగా గడపటం,ఉన్నంతలో ఆనందాన్ని వెతుక్కోవడం
అన్నింటికన్నా ముఖ్యం. ఏ వ్యక్తికైనా చిరునవ్వు వెలకట్టలేని ఆభరణం.
ఆప్యాయంగా పలకరిస్తూ ఓ చిరునవ్వు నవ్వితే పోయేదేం లేదు కదా.

ఎప్పుడూ ఒకరితో పోల్చుకోకూడదు.మన జీవితం మనది.ఒకరు బావున్నారని అసూయపడినంత మాత్రాన మన బ్రతుకు మారదు పరిస్థితులని ఎప్పుడూ అంగీకరించాలి తప్పదు. 

అందరినీ మనం మెప్పించలేము.ఏది చేసినా లోపాలు వెతికేవాళ్ళు,వంకలు పెట్టేవాళ్ళూ ఎప్పుడూ ఉంటారు.వాళ్ళ సంస్కారం అంతే అని వదిలెయ్యడం తప్పచెయ్యగలిగేది లేదు.అలాంటివి పట్టించుకోవద్దు,ఈ జీవితం మనది అనుకుంటే అవేమి మన దరిచేరవు.

బ్రతకాలి కాబట్టి బ్రతుకుతున్నాం అనుకోడానికీ,బ్రతుకుని ఆస్వాదించడానికీ చాల తేడా ఉంది.అది గ్రహిస్తే చిన్నచిన్న ఆనందాలు మన సొంతం అవుతాయి.ఓ చిన్నకల అది ఓ మొక్కని పెంచడమే కావొచ్చు.ఎంత చిన్నదైనా సరే మనని ఉత్తేజపరుస్తుంది.అది నెరవేరిన రోజున చాలా ఆనందం వేస్తుంది.

రోజులు గడిచిపోతుంటాయి.సంవత్సరాలు కరిగి పోతుంటాయి.వయసు పెరుగుతుంది.ఎన్నో నిన్నలు,మరెన్నో రేపులు, మధ్యలో సజీవం నేడు మాత్రమే.ఇది తెలుసుకోగలిగితే జీవనపయనం సాఫీగా సాగిపోతుంది.



Monday, February 21, 2011

మహరాణి

జనరల్ గా నేను టీ.వి ఎక్కువ చూడను.నిన్న సాయంత్రం మావారు

చానెల్స్ మారుస్తుంటే జెమినిలో ప్రజావేదిక ప్రోగ్రాం వస్తోంది.అప్పటివరకూ

జరిగిన  చర్చ ఏమిటో నాకు తెలియదు కానీ కార్యక్రమం ముగిస్తూ

పరుచూరి గోపాలకృష్ణగారు చెప్పిన మాటలు నాకు చాలా నచ్చాయి.

ఆయన చెప్పినది ఇది

"నలభై ఏళ్ళ మా కాపురంలో నేను ఏనాడూ జేబులోనుండి డబ్బులు తీసి 

మా ఆవిడకు ఇవ్వలేదు.ఇంట్లో బీరువాలో ఎప్పుడూ డబ్బులు ఉంటాయి.

ఆవిడ తీసుకుని వాడుకుంటుంది.ఇప్పుడే కాదు నేను ఉద్యోగం చేసే

రోజుల్లో కూడా.

ఆర్ధిక అసమానత లేకపోతే  ఏఇల్లాలికీ అసంతృప్తి ఉండదు  

ఇల్లు ఆవిడ సామ్రాజ్యం,ఆ సామ్రాజ్యానికి ఆమె మహరాణి  "

ఎంత బాగా చెప్పారో అనిపించింది.

సమస్య అంతా మధ్యతరగతి మహిళలకే అని కూడా అన్నారు  బహుశా

జరిగిన చర్చ కూడా మధ్యతరగతి సంసారాల గురించే అనుకుంటా

తల్లిదండ్రులు ఇచ్చినది అంతా భర్తలకే ఇచ్చేసి ఆధారపడ్డ మొన్నటి తరం 

స్త్రీలు, ఆస్తి తమ పేరు మీదే ఉన్నావచ్చే ఆదాయం అంతా భర్తల చేతిలో

పెట్టి రూపాయికి వెతుక్కునే నిన్నటి తరం  మహిళలు, అందరూ

కాకపోయినా ఉద్యోగం చేస్తూ కూడా ఆధారపడి ఉండేవారు ఎక్కడో  ఒకచోట

ఉంటూనే ఉంటారు 

నిజంగానే ఇల్లాలిని మహరాణిని చేసి చూసుకునే భర్తలకి మాత్రం హాట్సాఫ్ .




.






 



Friday, February 18, 2011

జీవితం నేర్పిన పాఠం

జీవితంలో మార్పు సహజమే.కాలం గడిచేకొద్దీ ఎదురయ్యే అనుభవాలు 

ఎంతో కొంత  తమ ప్రభావాన్ని చూపుతాయి.మనుషులు అందరూ ఒకలా 

ఉండరు నిజమే కానీ ఒక్కొక్కరి మనస్తత్వాలు,స్వార్ధాలు చూస్తే ఆశ్చర్యం 

వేస్తుంది.

అందరినీ కావాలనుకోవడం,చేతనైన  సాయం చెయ్యడం,అతి మంచితనం 

కూడా పనికిరావేమో.ఒకరికి సహాయం చెయ్యడం తప్పని అనను కానీ 

దానికి ఒక లిమిట్ ఉండాలని మాత్రం బాగా అర్ధం అయ్యింది.ఎంత  చేసినా

విలువ ఉండదని,అదేదో తమ హక్కు అన్నట్టు ప్రవర్తిస్తారని చాలా

ఆలస్యంగా తెలిసొచ్చింది.


ఎవరి పనులు వాళ్లకి అయిపోవాలి ఎదుటివాళ్ళు ఎంత ఇబ్బంది పడినా

సరే. ఇదేమి స్వార్ధమో నాకు అర్ధం కాదు.వాళ్ళదే రూపాయి,మనది

కాదు.వాళ్ళు చేస్తే ఎంతో కష్టపడినట్టు,అదే మనం చేస్తే ఏముంది ఎంతసేపు

అంటారు.వాళ్ళ అవసరాలకీ మనమే తిరగాలి,మన అవసరాలకీ మనమే

తిరగాలి. ఇవన్నీ చూశాక ,అనుభవించాక విరక్తి వచ్చేసింది.అందుకే నేను 

మారుతున్నాను.మారక తప్పడంలేదు.


ఎవరైనా సరే ఒకరిని ఇబ్బంది పెట్టకూడదు  అప్పుడే ప్రేమలూ,అభిమానాలు 

నిలుస్తాయి.ఒక్కసారి మనసు విరిగితే, తిరిగి ఆ ఆప్యాయత ఎప్పటికీ 

దొరకదు.






Blogger template 'FlowerFlush' by Ourblogtemplates.com 2008